«Κεραυνός έπεσε την Πέμπτη 7 Ιουνίου στο Δήμο Σητείας, όταν πήραμε στα χέρια μας ένα έγγραφο από την ΚΔ’ Εφορία Αρχαιοτήτων. Σ’ αυτό, μας κοινοποιούσε την δημοσιευμένη σε εφημερίδα της κυβέρνησης απόφαση των Υπουργείων Πολιτισμού – Τουρισμού και Οικονομικών, σχετικά με τα τέλη που πρέπει να καταβάλουμε, για πραγματοποίηση εκδηλώσεων σε αρχαιολογικούς χώρους και ιστορικούς τόπους. Στο τρίτο κεφάλαιο – άρθρο 8, λέει σαφέστατα, ότι, για να μας παραχωρηθεί αίθριος ή αύλειος αρχαιολογικός χώρος, όπως η Καζάρμα ΜΑΣ, πρέπει να καταβάλουμε το ελάχιστο 1000 € για κάθε παράσταση και 500 € για κάθε ημέρα δοκιμής!!!
Καταλαβαίνετε πώς αισθανθήκαμε, όταν τρεις μήνες τώρα είμαστε σε συνεχή επαφή με μουσικά και θεατρικά σχήματα, προκειμένου να κλείσουμε συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις για μικρούς και μεγάλους, στο πλαίσιο των φετινών πολιτιστικών εκδηλώσεων της Σητείας «Κορνάρεια 2012»!…
Το παραπάνω προέρχεται από δελτίο τύπου που εξέδωσε ο Δήμος Σητείας με αφορμή την κίνηση της τοπικής ΕΠΚΑ να ζητήσει, βάσει νόμου, καταβολή αντιτίμου για τη χρήση κάστρου της περιοχής για πολιτιστικές εκδηλώσεις του δήμου. Μια σειρά από θέματα διαχείρισης κληρονομιάς απορρέουν από το παραπάνω.
Αρχικά, θα πρέπει να αναρωτηθούμε πώς ο δήμος ξεκίνησε επαφές με καλλιτεχνικά σχήματα όταν δεν έχει ξεκαθαρίσει τις οικονομικές υποχρεώσεις του προς την Πολιτεία. “Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;” θα λέγαμε επί το λαϊκότερον. Το θέμα είναι ότι ο Δήμος ήξερε, καθώς η καταβολή χρημάτων για χρήση αρχαιολογικών χώρων είναι νόμος εδώ και κάποιο διάστημα. Αν και ήξερε όμως, προτίμησε να αγνοήσει την κρατική απόφαση καθώς βλέπει το φρούριο ως δική του ιδιοκτησία (“η Καζάρμα ΜΑΣ” αναφέρουν για το κάστρο) και όχι ως μνημείο προστατευόμενο από το Κράτος. Στη συνέχεια, και με δεκανίκι την τοπικιστική αυτή νοοτροπία, οι δημοτικοί παράγοντες δρουν με προχειρότητα, προχωρώντας σε συννεννοήσεις και αφήνοντας στο Κράτος να ανακαλύψει την παρανομία – αν την ανακάλυπτε – …που την ανακάλυψε!
Από την άλλη πλευρά όμως αναρωτιόμαστε και για την αυστηρότητα του μέτρου, από πλευράς του Κράτους, που δυσκολεύει σημαντικά την διοργάνωση πολιτιστικών εκδηλώσεων σε διάφορα μέρη της ελληνικής επαρχίας.
Κάστρα και αρχαία θέατρα ξαναζωντανεύουν ουσιαστικά τα ελληνικά καλοκαίρια, καθώς θίασοι, μουσικοί και θεατρικοι, τα επισκέπτονται στα πλαίσια φεστιβάλ, για χρόνια. Κάποτε μάλιστα, η αύρα του χώρου συντελεί στη θεατρική/συναυλιακή εμπειρία. Διαφορετικά παρακολουθείς μια παράσταση του Οθέλλου σε μια μεταλλική κατασκευή και διαφορετικά σε ένα ενετικό κάστρο. Αλλιώς “κοινωνείται” μια οποιαδήποτε παράσταση αρχαίου δράματος σε ένα αρχαίο θέατρο…
Η ύπαρξη όμως κοινής – και πολύ υψηλής – “ταρίφας” για τη χρήση τέτοιων χώρων με τη δικαιολογία της αύξησης των εσόδων του Κράτους φρενάρει ουσιαστικά τη διοργάνωση τέτοιων φεστιβάλ. Τα ποσά είναι υπέρογκα για να καλυφθούν από τους δήμους, που θα απευθύνονταν τελικά στους δημιουργούς. Αν όμως και και οι θίασοι περιμένουν να ζήσουν το χειμώνα με τις εισπράξεις του καλοκαιριού από τέτοιες εμφανίσεις, ποιος θα συνηγορούσε να δώσει παραστάσεις σε ένα φεστιβάλ απ΄ όπου δεν θα βγάλει ούτε τα έξοδά του; Και τελικά, ποιό το έσοδο του κράτους αν τέτοια φεστιβάλ ακυρώνονται το ένα μετά το άλλο;
Στην περίπτωση αυτή, το Κράτος θα έπρεπε να δράσει σοφότερα. Εφόσον έχει ανάγκη τα χρήματα, αντί για κοινές “ταρίφες” για όλα τα μνημεία, θα μπορούσε να ζητά ποσοστά επί των κερδών του φεστιβάλ από τους δήμους. Ένα 10 % π.χ. Και πιο εύκολο θα ήταν να τα εξασφαλίσει, και τα φεστιβάλ του καλοκαιριού σε κάστρα και θέατρα δεν θα καταδικάζονταν.