Οι δημοφιλείς μέχρι πρότινος απεικονίσεις προϊστορικών ανθρώπων να καταβροχθίζουν μανιωδώς διάφορα ζώα φαίνεται ότι δεν είναι απόλυτα ακριβείς.
Σύμφωνα με την ερευνήτρια Kirsten Jenkins, ο άνθρωπος, τουλάχιστον στους πρώιμους τύπους του, βρισκόταν σχετικά χαμηλά στην τροφική αλυσίδα, αποτελώντας περισσότερο τροφή για άλλα ζώα παρά αρπακτικό.
Το αποτέλεσμα αυτό, που παρουσιάστηκε από την Jenkins στην 70η Επετειακή Συνάντηση της Εταιρείας Παλαιοντολογίας Σπονδυλωτών στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, προέκυψε από την εξέταση οστών ανθρωπιδών που έζησαν 16 με 20 χιλιάδες χρόνια πριν από την εποχή μας. Τα οστά, που ήρθαν στο φως στη Ρουσίνγκα της Κένυας έφεραν ενδείξεις ότι είχαν γδαρθεί, τεμαχιστεί και καταβροχθιστεί από σαρκοφάγα ζώα και αρπακτικά πουλιά. Μάλιστα, μια πλειάδα οστών του είδους Proconsul, κοινού προγόνου ανθρώπων και χιμπατζήδων είναι καλυμμένα με αποτυπώματα δοντιών από Κρεόδοντες, μεγάλα προϊστορικά σαρκοφάγα θηλαστικά τα οποία δεν είναι συγγενή με κανένα σημερινό είδος. Λάκκοι με σωρό οστών καλυμμένων με αποτυπώματα ράμφους υπαγορεύει ότι και αρπακτικά πουλιά απειλούσαν συνεχώς τους μακρινούς μας προγόνους, που, μοιαζοντας με τους σημερινούς χιμπατζήδες, επικοινωνούσαν με κραυγές και μπορούσαν να σκαρφαλώνουν σε δέντρα για προφύλαξη.
Ενδιαφέρον από εξελικτική άποψη είναι ότι αρκετά χαρακτηριστικά των ανθρωπίδων, ορισμένα από τα οποία επιβιώνουν και στο σημερινό άνθρωπο, διαμορφώθηκαν σύμφωνα με τον ρόλο του θηράματος και όχι του κυνηγού. Ο ειδικός στη φυσική ανθρωπολογία Robert Sussman εξηγεί ότι χαρακτηριστικά όπως το υψηλό νοητικό επίπεδο και η δυνατότητα συνεργασίας αναπτύχθηκαν ως άμυνα προς τα αρπακτικά. Μάλιστα παρατηρεί ότι η αντίληψη του ανθρώπου ως κυνηγού ανάγεται αυστηρά στην ιουδαιοχριστιανική παράδοση, η οποία θέλει τον άνθρωπο «φύσει» επιθετικό, διαβολικό και με δολοφονικές τάσεις, έτσι ώστε η καλοσύνη να προϋποθέτει παιδευτικού τύπου υπακοή σε θεόσταλτους κανόνες. Αν δεχτούμε πάντως την ευφυία ως όπλο, η αλήθεια βρίσκεται μάλλον κάπου στη μέση.
Πηγή: Discovery, 12/10/10
Z. Ξ.
