Ο διωγμός στη Μικρά Αφρική, θύμα του οποίου πέφτει η Περπέτουα, προκλήθηκε από ένα έδικτο του 202 μ.Χ., με το οποίο ο Σεπτίμιος Σεβήρος τιμωρούσε τον προσηλυτισμό τόσο στον ιουδαϊσμό όσο και στο χριστιανισμό. Η Περπέτουα, που ανήκει στην άρχουσα τάξη της μικρής κοινότητας, προσχωρεί στο χριστιανισμό την ώρα του διωγμού.
Στις 7 Μαρτίου του 203 μ.Χ., η νεαρή μητέρα θα θηριομαχήσει στο αμφιθέατρο της Καρχηδόνας. Τις μέρες πριν από τη δίκη και το μαρτύριο, η Περπέτουα είδε τέσσερα όνειρα, τρία από τα οποία ήρθαν σαν απόκριση στην προσευχή της για άμεση επικοινωνία με το θείο. Τα όνειρα αυτά η νεαρή έγκλειστη τα κατέγραψε στο ημερολόγιό της, το οποίο κρατούσε στα ελληνικά.
Στην παράδοση που κληρονόμησε η Περπέτουα, το όνειρο είναι ένα κοινώς αποδεκτό μέσο επικοινωνίας με το υπερφυσικό, αλλά και ένα μέσο αποκάλυψης του μέλλοντος. Αυτό δεν ισχύει για τα ενύπνια αλλά μόνο για τους «ονείρους». Από τους «ονείρους» που προλέγουν το μέλλον, άλλοι κυριολεκτούν και άλλοι είναι αλληγορικοί, «οι δι’ άλλων άλλα σημαίνοντες». Σε αυτή τη δεύτερη υποκατηγορία των αλληγορικών ονείρων ανήκουν τα οράματα της Περπέτουας. Προϊόντα προφητικής ενόρασης, ένθερμης προσευχής και άσκησης, ζωντανεύουν με τις καθαρές εικόνες τους λεπτομέρειες της παιδείας και της πείρας της Περπέτουας.
Σε πάθος και σε ένταση τα οράματα της Περπέτουας μπορούν να συγκριθούν με εκείνα του Απουλήιου. Ο Απουλήιος, παρ’ όλη τη λογιότητά του, χαράζει ένα δικό του μονοπάτι σε περιοχή έστω και μερικά εξερευνημένη. Η μαρτυρία της εικοσιδυάχρονης Περπέτουας όμως είναι απόλυτα πρωτότυπη: μια προφητική κραυγή στην καθομιλουμένη, χωρίς την παραμικρή εκζήτηση ή έστω συναίσθηση της αξίας της.
