Ο συγγραφέας, με οδηγό κυρίως τις επιγραφές, διαπραγματεύεται έθιμα και δοξασίες που σχετίζονται με την πανάρχαιη αγωνία του ανθρώπου να προσελκύσει το καλό και να ξορκίσει το κακό.
Προάγγελοι της Ευετηρίας, της Καλοχρονιάς, ήταν τα παιδιά που γύριζαν από σπίτι σε σπίτι για να πουν τα κάλαντα. Φαίνεται ότι τα πιο αρχαία κάλαντα, που ονομάζονταν Ειρεσιώνη, τα έψαλε ο ίδιος ο Όμηρος στη Σάμο. Αλεξιφάρμακον ήταν στην αρχαιότητα η σκιλλοκρεμμύδα της δικής μας Πρωτοχρονιάς.
Καλύτερα όμως αλεξιφάρμακα ήταν οι θεοί και οι ήρωες που προστάτευαν τις εισόδους και τις πύλες. Εκτός από τον Απόλλωνα Προπύλαιον ή Αποτροπαίον και Αγυιέα, που λατρευόταν στην κλασική αρχαιότητα, μεγάλες αποτροπαϊκές ιδιότητες είχε ο Ηρακλής, ο ίδιος ή το ρόπαλό του, αλλά και οι Διόσκουροι.
Ενώ στα χριστιανικά χρόνια κύριο αποτρόπαιο γίνεται ο Σταυρός και οι εικόνες, στην αρχαιότητα μέσα σε σπίτια ή και εργαστήρια κρέμονταν τα «βασκάνια». Όπως και σήμερα, τον μεγαλύτερο φόβο γεννούσε «το μάτι», ο φθόνος. Για να εξουδετερώσουν «το μάτι», οι αρχαίοι φορούσαν διάφορα φυλαχτά, γνωστά ως ιερώματα: πάπυροι με μαγικές επωδούς, γοργόνεια, φαλλοί, νομίσματα. Για να προσελκύσουν το καλό φορούσαν διαφόρων ειδών περίαπτα, ενώ τα ενεπίγραφα κουδουνάκια συνδύαζαν αποτροπαϊκό και εφελκυστικό χαρακτήρα. Για τους αρχαίους ο κατεξοχήν θεός της Καλής Τύχης ήταν ο Ερμής, που λατρευόταν, όπως και ο Πρίαπος, ως Τύχων. Έρμαια ονομάζονταν τα ανέλπιστα δώρα της καλής τύχης. Τυχαία ονομάζονταν τα αγαλματίδια της θεάς Τύχης που θεωρούνταν ότι φέρνουν γούρι. Η έκφραση «Αφροδίτη καλή» ήταν πιθανότατα μια επίκληση στην καλή Τύχη.
