Γιάννης Σουλιώτης, Τζον Κράξτον – Λούσιαν Φρόιντ: Τα παιδιά του Πόρου, εκδ. Σοκολή-Κουλεδάκη, Αθήνα 2012, 64 σελ., δίγλωσση έκδοση (ελληνικά – αγγλικά).
ISBN 978-960-556-003-4
Χωρίς να έχει άμεση σχέση με την Αρχαιολογία, το βιβλίο αυτό, που μας ταξιδεύει στο εγγύς παρελθόν, μας αφήνει μια γεύση νοσταλγίας για τα χρόνια της ανεμελιάς, τότε που ζωγράφοι, γλύπτες και λογοτέχνες ανακάλυπταν την Ελλάδα, μαγεύονταν και εμπνέονταν απ’ αυτήν.
Ο Σαγκάλ, που κι αυτός πέρασε από τον Πόρο, αφήνοντας και έργο του, έχει γράψει: «Εκεί όλα είναι φως. Ένα μοναδικό φως, μιας απερίγραπτης διαφάνειας και απαλότητας». Ενώ ο Σεφέρης αναφέρει: «Ο Πόρος έχει κάτι από τη Βενετία: κανάλι, επικοινωνία ανάμεσα στα σπίτια με βάρκες, χλιδή, νωχέλεια, αισθησιακός πειρασμός, τόπος για διεθνείς ερωμένους».
Και ο Ρίτσος αναφέρεται στον Πόρο, αλλά αυτός μέσα από την ιστορία: «Οι θεοί ξεχνιούνται και αν απόψε θυμηθήκαμε τον Ποσειδώνα, γυρίζοντας στους έρημους γιαλούς της Καλαυρείας, είναι γιατί εδώ πέρα στο ιερό αλσύλλιο, μια νύχτα του Ιουλίου…, εδώ, σε τούτο το πευκόφυτο, πήρε το δηλητήριο ο Δημοσθένης».
Και προσπερνάμε τόσους άλλους που αναφέρθηκαν στο νησί (Μίλαρ, Μίλερ κ.ά.), για να φτάσουμε στον Τζον Κράξτον, γνωστό Άγγλο ζωγράφο που φιλοτέχνησε, μεταξύ άλλων, το έργο «Ο Τρυγητής των Λεμονιών» (στο Λεμονοδάσος), πριν εγκατασταθεί στην Κρήτη, και τον φίλο του και συντεχνίτη Λούσιαν Φρόιντ (εγγονό του Σίγκμουντ Φρόιντ), τον οποίο συγκινούσαν τα οπωροφόρα δέντρα του νησιού που συναντούσε στο διάβα του και τα οποία αποτυπώνει στον καμβά του.
