Το «Dance me to the end of Greece #1» είναι το πρώτο μέρος μιας σειράς σκηνικών συνθέσεων, εμπνευσμένων από κείμενα ξένων περιηγητών που επισκέφθηκαν την Ελλάδα τον 19ο αιώνα, την κρίσιμη περίοδο συγκρότησης της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων. Στα θεατρικά αυτά δρώμενα υπάρχουν αναφορές και στο θέμα της αρχαιολατρίας και της αρχαιοκαπηλίας, η οποία κυριαρχούσε το 19ο αιώνα.

Η παράσταση «Dance me to the end of Greece #1» παρουσιάζεται στο αίθριο του Επιγραφικού Μουσείου, στις 23, 24 και 25 Σεπτεμβρίου, στο πλαίσιο του θεσμού «Ευρωπαϊκές Μέρες Πολιτιστικής Κληρονομιάς», σε συνδιοργάνωση με το Μουσείο.

Στην παράσταση, ο Βύρωνας ερωτεύεται νεαρούς στην Αθήνα του 1811, ενώ η Λαίδη Έλγιν προσπαθεί να τραβήξει την προσοχή του συζύγου της διευκολύνοντας τη μεταφορά των Μαρμάρων στην Αγγλία. Ο Χανς Κρίστιαν Αντερσεν ναρκισσεύεται κάνοντας τα γενέθλιά του στην Ακρόπολη και ο Φλομπέρ παθαίνει ερωτικά παραληρήματα μπροστά στα αγάλματα του Παρθενώνα…

«Οι Ελληνες είναι γρήγοροι στην αντίληψη και φλογεροί στην εκτέλεση των έργων», λέει ένας περιηγητής που επισκέφτηκε την Ελλάδα, ενώ ο Βύρωνας διαπιστώνει πως «Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι Έλληνες είναι παλιοψεύτες. Ποτέ δεν υπήρξε τόση ανικανότητα για ειλικρίνεια από τότε που η Εύα ζούσε στον Παράδεισο».

«Τα κείμενα των περιηγητών θέτουν την πρόκληση να αναμετρηθείς με το βλέμμα του Άλλου», σημειώνει η σκηνοθέτις της παράστασης Κυριακή Σπανού, «Dance me to the end of Greece #1». Σύμφωνα με το πνεύμα της παράστασης, οι περιηγητές αναζητούν στην Ελλάδα έναν ιδανικό τόπο ηδονικών ελευθεριών και ένα «βάπτισμα» της ευαισθησίας τους στην πατρίδα της μεγαλοφυΐας.