Η πηγή Κισσούσα, όπου οι νύμφες του Ελικώνα έλουζαν τον μικρό Διόνυσο, και το νερό της, κατά τον Πλούταρχο, «είχε χρώμα κρασιού, έλαμπε και ήταν καθάριο και γλυκόπιοτο», υπάρχει μέχρι σήμερα. Εντοπίστηκε από έναν εραστή της ιστορίας και του πολιτισμού της αρχαίας Αλιάρτου, τον επίκουρο καθηγητή Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών Πάρι Βαρβαρούση. Στο βιβλίο του «Η Αρχαία Αλίαρτος» (εκδόσεις Παπαζήση), που προλογίζει ο διευθυντής της Εφορείας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων Βοιωτίας Βασίλειος Αραβαντινός, μετά την αναφορά του στα μυθολογικά και αρχαιολογικά στοιχεία της βοιωτικής πόλης, καταλήγει σε δύο νέα «ευρήματα». Στον εντοπισμό της πηγής Κισσούσας, όπως και της πιθανής θέσης της αρχαίας Ωκαλέας, βοιωτικής πόλης που συμμετείχε στον Τρωϊκό Πόλεμο και αναζητούν οι περιηγητές από τον 19ο αιώνα.
Στην Κισσούσα, οι κάτοικοι της Αλιάρτου γιόρταζαν τα «θεοδαίσια» προς τιμήν του Διονύσου και τα «προτέλεια» (προσφέροντας θυσίες) την παραμονή της γαμήλιας τελετής. Ο Π. Βαρβαρούσης θεωρεί πως βρήκε την πηγή στην πλαγιά του Ελικώνα, όπου υπάρχουν κατάλοιπα αρχαίου οικισμού, πιθανόν της πόλης Ωκαλέας. Σε δύσβατη περιοχή, μέσα σε πυκνούς αγκαθωτούς θάμνους, εντόπισε: «φρεάτιο με αύλακα περιτειχισμένο από αρχαίους κατεργασμένους λίθους και τμήμα πήλινου αγωγού με λιγοστό νερό από πηγή, η οποία βρίσκεται ψηλότερα σε βράχο, περίπου 4 μέτρα νοτιότερα πάνω στην απόκρημνη πλαγιά. Το νερό αναβλύζει από τη βάση ογκόλιθου με εμφανή αλλοιωμένα ανάγλυφα και είναι πεντακάθαρο, ελαφρύ, γλυκίζει και θυμίζει τους χαρακτηρισμούς του Πλουτάρχου. Μπροστά στην πηγή υπάρχει κατασκευασμένος, όπως φαίνεται, από την αρχαιότητα αύλακας νερού περίπου 4 μέτρων και φρεάτιο από δουλεμένους λίθους τετράγωνου σχήματος (0,7 x 0,7 μ.), με πήλινο πυθμένα. Στα τοιχώματα του αύλακα και μέσα σ’ αυτόν είναι ορατά όστρακα από αγγεία».

Πηγή: Ελευθεροτυπία, Ν. Κοντράρου-Ρασσιά, 6/7/10