Ένα πυκνογραμμένο κείμενο που διαβάζεται και με τη ροή μικρών αυτοτελών αφηγήσεων, όπως αυτές που με κάποια αφορμή θα ξετυλίγονταν στο γιορτινό τραπέζι.

«Οι συνταγές της Λόπης», ο τίτλος του βιβλίου της Μιράντας Σοφιανού· και ο υπότιτλος: «Η Οδύσσεια της Πηνελόπης από την Πέργαμο της Μικράς Ασίας μέσα από το τετράδιό της».

Βιβλίο γνώσης και οικολογικής ευαισθητοποίησης, γραμμένο για παιδιά, που μαθαίνει και τους μεγάλους.

«Χρήστος και Φωτεινή. Λόγος και εικόνα. Εικαστική έκθεση στη Λήμνο. Φωτεινή Στεφανίδη, εικονογράφηση, χαρακτική, ζωγραφική από 28 συνεργασίες με τον Χρήστο Μπουλώτη».

Και μήπως το παραμύθι δεν στηρίζεται στα θαύματα; Δεν αποτελεί το ίδιο παραμυθία που ακουμπά στο πέρα από τη λογική;

Κοινοποίηση εργασίας από τα πρακτικά του 11ου διεθνούς γεωγραφικού συνεδρίου της Ελληνικής Γεωγραφικής Εταιρείας

Αν γράψω ένα κείμενο για τη Σκύρο, έλεγα, θα το αφιερώσω στον κύριο Δημήτρη, τον φύλακα του Αρχαιολογικού της Μουσείου.

Η κακή κατάσταση διατήρησης του κτηρίου και ιδίως η κατάρρευση της στέγης του απειλούν άμεσα την ύπαρξή του και καθιστούν την ανάγκη αποτύπωσης και αποκατάστασής του επιτακτική.

Για το έργο της δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς, γιατί η Λουκία Ρίτσαρντς διαθέτει ένα εξαιρετικά πλατύ και βαθύ θεωρητικό υπόβαθρο για τον χώρο της τέχνης και όχι μόνο.

Σε παλαιότερες, όχι πολύ μακρινές εποχές, οι μόνιμες εκθέσεις των μουσείων χαρακτηρίζονταν από στατικότητα – πολύ δύσκολα μπορούσαν να γίνουν αλλαγές ή να οργανωθούν ειδικές εκθέσεις.