Η συγγραφέας παρουσιάζει και αναλύει τρεις γητειές για το κακό μάτι. Τις γητειές  συνέλεξε στη διάρκεια εθνογραφικής επιτόπιας έρευνας στην ορεινή Ελεύθερνα του νομού Ρεθύμνου στην Κρήτη, το 1989.

Η πίστη στο κακό μάτι είναι ένα πολιτισμικό ιδίωμα ευρύτατα διαδεδομένο σε όλη την περιοχή της Μεσογείου. Αναφέρεται στη θρυλούμενη δύναμη κάποιων ανθρώπων να προκαλέσουν ζημιά με το να κοιτάξουν κάποιον άλλον άνθρωπο ή την ιδιοκτησία του/της. Η ζημιά που προκαλεί το κακό μάτι θεραπεύεται με ειδικές γητειές. Οι γητειές θυμίζουν προσευχές και επιτελούνται τελετουργικά πάνω από το σώμα του ανθρώπου που υποφέρει από άντρες ή γυναίκες μεγάλης ηλικίας που «ξέρουν τα λόγια» και μπορούν έτσι να απομακρύνουν το κακό.

Το άρθρο εστιάζει σε δύο σημεία. Καταρχήν επιχειρεί να δείξει, στηριζόμενο στην τοπική ρητορική, ότι το φαινόμενο του κακού ματιού δεν σχετίζεται με κανενός είδους μαγεία ή μαύρη μαγεία. Οι ντόπιοι πιστεύουν ότι «το μάτι του ανθρώπου είναι φυσικό» και δεν έχει σκοπό να κάνει κακό. Η ασθένεια που προκαλείται από το κακό μάτι συμβαίνει τυχαία, είναι ένας δυνάμει κίνδυνος αλλά όχι μια ηθελημένη και κακόβουλη επίθεση. Ωστόσο, επώδυνα συμπτώματα μπορούν να προκληθούν μέσω της διαμεσολάβησης των συναισθημάτων, όταν ο άνθρωπος κοιτάζει με υπερβολικό θαυμασμό που βγαίνει μέσα από την καρδιά του. Η λογική του ξε/ματιάσματος είναι η λογική της καρδιάς και του σώματος, όχι του Λόγου και του νου: «από την αγάπη του και τη λαχτάρα του κανείς ματιάζει».

Το δεύτερο σημείο αντιμετωπίζει τις γητειές για το ξεμάτιασμα ως κείμενα. Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι πρόκειται για συμβολικά δομημένες πράξεις λόγου, κείμενα επιτελεστικά που πράττουν ενώ λέγουν και περιγράφουν ενώ πράττουν, προκειμένου να ξεματιάσουν τον πάσχοντα. Με αυτές τις επιτελέσεις ο λόγος μεταμορφώνεται σε πράξη, η πράξη ενσωματώνεται και το σώμα είναι ο χάρτης πάνω στον οποίο εγγράφονται όλες οι συμβολικές μετατοπίσεις της προσβολής κατά την πορεία της θεραπευτικής τελετουργίας. Η θεραπευτική τελετουργία δραματοποιείται πάνω και διαμέσου του κορμιού του ανθρώπου που έχει θιγεί, ενώ γίνεται επίκληση στον υπερβατικό κόσμο των αγίων και στον ίδιο τον Χριστό για να καθαγιάσουν την όλη διαδικασία. Σε αυτό το πλαίσιο, το ανθρώπινο σώμα, ως πολιτισμικό όχημα, αναδεικνύεται σε τόπο μεστό νοήματος, όπου διάφορες σφαίρες εμπειρίας, προσωπικά συναισθήματα, κοινωνική διάδραση και θρησκευτική φαντασία απεικονίζονται, σε αμοιβαία νοηματοδότηση και κατανόηση.