Οι ιστορικοί έως τις αρχές του 20ού αιώνα απέφευγαν να προσεγγίσουν το φαινόμενο της μαγείας, μιας «πρωτόγονης» και «αρχαϊκής» επιβίωσης του ανθρώπινου ψυχισμού, εντελώς αταίριαστης με το πνεύμα του Διαφωτισμού.
Από τα αρχαία χρόνια, η μαγεία συνδέθηκε με τα μέλη εκείνα του κοινωνικού σώματος που θεωρούνταν πλησιέστερα στις δυνάμεις της φύσης. Το δίπολο «άνδρας-πολιτισμός» και «γυναίκα-φύση», που θεωρήθηκε το θεμέλιο της αρχαιοελληνικής σκέψης, σήμερα αμφισβητείται.
Ως αντεστραμμένη όψη της επίσημης θρησκείας, η μαγεία προσέλκυσε άτομα που δεν μπορούσαν να πραγματώσουν τις ευχές και τις επιθυμίες τους μέσα από την επίσημη θρησκεία, δηλαδή γυναίκες και άλλους περιθωριακούς τύπους. Τα άτομα αυτά υπέστησαν διώξεις σε περιόδους φανατισμού και αδιαλλαξίας τόσο στην Ευρώπη όσο και στη Βόρεια Αμερική. Τέλος, το κυνήγι των μαγισσών συνέβαλε στην καταστροφή των λίγων, επαγγελματικών κυρίως επιτευγμάτων των γυναικών του Μεσαίωνα.
Ο συγγραφέας σχολιάζει αρχαία κείμενα, μαγικούς παπύρους και ταινίες του κινηματογράφου.
