Η κατηγορία της «μαγείας» δεν είναι αμετάκλητα σταθερή. Η μαγεία του χθες μπορεί να γίνει η θρησκεία του σήμερα και αντίστροφα. Το άρθρο διερευνά τα όρια ανάμεσα στη μαγεία και την Ορθόδοξη θρησκεία στην Ελλάδα μέσα από ιστορικά και σύγχρονα ανθρωπολογικά δεδομένα. Το κακό μάτι αποτελεί παράδειγμα μιας πρακτικής που κάποτε χαρακτηριζόταν ως δεισιδαιμονία αλλά αργότερα υιοθετήθηκε από την επίσημη Εκκλησία. Τέλος, ο συγγραφέας εξετάζει περαιτέρω τους λόγους για τους οποίους τα όρια μεταξύ μαγείας και θρησκείας είναι ασαφή. Η Ορθοδοξία αναπτύχθηκε ως συστηματική θρησκεία κατά κύριο λόγο σε ελληνικά εδάφη και στην ελληνική γλώσσα. Με αυτή την έννοια αποτελεί μια «αυτόχθονη μεγάλη παράδοση». Πολλές μαγικές πρακτικές έχουν μια ακόμη μεγαλύτερη ιστορία στην Ελλάδα. Τόσο η Ορθοδοξία όσο και οι παραδοσιακές μαγικές πρακτικές αντλούν από πολιτισμικές αντιλήψεις της ύστερης αρχαιότητας προκειμένου να συγκροτήσουν ένα σώμα πρακτικών για να απευθυνθούν στα θεία. Η κοινή τους βάση στην ελληνική πολιτισμική λογική βοηθάει στην εξήγηση των τυπικών ομοιοτήτων που καμιά φορά δυσχεραίνουν τη διάκριση.