Μια νέα ανασκαφική αποστολή στην ακρόπολη του Σελινούντα, στο Castelvetrano nel Trapanese (Σικελία), έφερε στο φως έναν από τους πιο ιερούς χώρους της αρχαίας πόλης: το άδυτο του Ναού R, του αρχαιότερου λίθινου ναού στον αρχαιολογικό χώρο.

Εδώ, γύρω στο 570 π.Χ., μια γυναίκα, πιθανότατα υψηλής θέσης, απέθεσε ένα ασημένιο δαχτυλίδι ως προσφορά στη θεότητα. Μια πράξη με ισχυρό συμβολισμό, που φανερώνει τον βαθύ δεσμό της κοινότητας του Σελινούντα με τις θηλυκές θεότητες προστάτιδες της πόλης.

Το κόσμημα βρέθηκε μέσα σε αποθέτη που εντοπίστηκε κάτω από το αρχικό δάπεδο του ιερού, στο βάθος του σηκού. Ο αποθέτης περιείχε αρχικά τουλάχιστον 300 αντικείμενα, ανάμεσά τους 27 αιχμές δοράτων, υφαντικά βάρη, λεπτή κεραμική και άλλα πολύτιμα αφιερώματα.

Πρόκειται για μια εξαιρετική αποκάλυψη, που επιτρέπει την καλύτερη κατανόηση των τελετουργικών πρακτικών που συνδέονται με τις θηλυκές λατρείες στον Σελινούντα και τη χρονολόγηση με μεγαλύτερη ακρίβεια της επέκτασης του αστικού ιερού από τις πρώτες κιόλας δεκαετίες της νέας αποικίας, όπως αναφέρει η Υπηρεσία Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Περιφέρειας.

Η περιοχή, άθικτη σε υπέρτατο βαθμό, αποκάλυψε πολλά αφιερωματικά αντικείμενα και ίχνη αρχαίων τελετουργιών, όπως αιχμές από λόγχες σφηνωμένες στο έδαφος, μάρτυρες βαθιάς πνευματικότητας στον χώρο ήδη από την ίδρυση της πόλης, γύρω στο 628 π.Χ.

Η ανασκαφή, που πραγματοποιείται από το Institute of Fine Arts του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης και το Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου, σε συνεργασία με το Αρχαιολογικό Πάρκο του Σελινούντα, υλοποιήθηκε υπό τη διεύθυνση του αρχαιολόγου Κλεμέντε Μαρκόνι και επιβεβαιώνει τη θρησκευτική και συμβολική σημασία ολόκληρης της ιερής περιοχής από τις απαρχές της πόλης.

«Έρχεται ξανά στο φως», δήλωσε ο Περιφερειακός Σύμβουλος Πολιτιστικής Κληρονομιάς και Σικελικής Ταυτότητας, Φραντσέσκο Πάολο Σκαρπινάτο, «ο αρχαιότερος Σελινούντας. Πρώτα η πύλη και τα τείχη, τώρα το ιερό· όλα εξαιρετικά ευρήματα για να διαβάσουμε την ιστορία της πόλης».

Οι ανασκαφές επικεντρώθηκαν στον χώρο του μεγάλου αστικού ιερού, και συγκεκριμένα στον Ναό R, και επιβεβαίωσαν την υπόθεση του Γερμανού μελετητή Dieter Mertens, ο οποίος είχε εντοπίσει στην πρώιμη ανάπτυξη του ιερού χώρου ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του αρχαίου Σελινούντα.