Τα πρωτεία στις κλοπές έργων τέχνης στην Ελλάδα έχουν οι αρχαιότητές της. Όμως η Ελλάδα, με τη χαλαρή φύλαξη των μουσείων της και την έλλειψη ευαισθησίας Πολιτείας και ιθυνόντων, μετρά κι άλλες κλοπές έργων τέχνης στο παρελθόν.

Τον πιο συχνό στόχο αποτελεί η συλλογή Στρατή Ελευθεριάδη-Τεριάντ, στο ομώνυμο μουσείο στη Βαρειά Μυτιλήνης, που έχει πληγεί τρεις φορές.

Με την πρώτη ληστεία, το 1981, χάθηκαν «Μεγάλα Βιβλία Ζωγράφων», με λιθογραφίες και χαλκογραφίες των Σαγκάλ, Ματίς και Πικάσο, ανυπολόγιστης αξίας.

Ο Τεριάντ είχε προικοδοτήσει το 1979 το ομώνυμο μουσείο στη Βαρειά με μερικά από τα είκοσι έξι «Μεγάλα Βιβλία Ζωγράφων» που είχε εκδώσει, στα οποία συνδυάζονται κείμενα («Οι μύθοι του Φονταίν», «Δάφνις και Χλόη» κ.ά.) και εικόνες-έργα μεγάλων καλλιτεχνών. «Οπτικά βιβλία» τα ονόμαζε ο Τεριάντ.

Η δεύτερη ληστεία έγινε το 1994, στο αφύλακτο και χωρίς καν σύστημα συναγερμού Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν στην Πλάκα, απ’ όπου αφαιρέθηκαν 38 λιθογραφίες και χαλκογραφίες των Τζακομέτι, Λεζέ, Μιρό, Πικάσο, Σαγκάλ, Λε Κορμπιζιέ, Βιγιόν, Λοράνς και Ματίς, καθώς και τρία «Μεγάλα Βιβλία» των Λοράνς, Λε Κορμπιζιέ και Βιγιόν, δανεισμένα για έκθεση από το Μουσείο Τεριάντ. Ο δράστης βρέθηκε και τα έργα κατασχέθηκαν, μαζί με τρεις πίνακες από τη συλλογή Ιόλα, από διαμέρισμα της οδού Αριστοτέλους, το 1997.

Το τρίτο χτύπημα δέχτηκε το Μουσείο Τεριάντ το 2003, με την κλοπή του «Μεγάλου Βιβλίου Jazz», φιλοτεχνημένου από τον Ματίς για τον διάσημο Έλληνα τεχνοκριτικό, το μοναδικό στην Ελλάδα και από τα λίγα που σώζονται διεθνώς. Οι δράστες είχαν αντικαταστήσει τις 38 σελίδες του, με είκοσι χρωματιστές λιθογραφίες και δεκαοχτώ σελίδες κειμένου, με ίδιες φτηνότερης έκδοσης.

Στις ονομαστές κλοπές συμπεριλαμβάνεται και η αφαίρεση το 1981 του έργου «Η Παναγία και ο Χριστός» του Θεόφιλου από το παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής, δίπλα στο Μουσείο Θεόφιλου στη Μυτιλήνη, καθώς και τρία σχέδια της Λιουμπόβ Πόποβα, από τη συλλογή Κωστάκη, το 2000 στο αεροδρόμιο της Μαδρίτης.