Συγκλονιστικά για τις οικονομικές τους προεκτάσεις αποδεικνύονται τα αποτελέσματα των εξετάσεων ανθρωπολογικού υλικού που σχετίζεται με ανθρωποθυσίες στην περιοχή Lambayeque του Περού.
Το υλικό αποτελείται από 81 σκελετούς, μέλη της εθνοτικής υποομάδας Muchik, η οποία έζησε τον 10ο αι. μ.Χ. ως υποτελής μιας άλλης, με το όνομα Sicán. Μέχρι σήμερα οι επιστήμονες είχαν καθορίσει ότι οι περισσότεροι σκελετοί ανήκαν σε παιδιά, κάνοντας λόγο – με κάποτε τρομολάγνο τρόπο – για τα εντυπωσιακά επίπεδα στα οποία είχε φτάσει η πρακτική της ανθρωποθυσίας στους Muchik. Οι αναλύσεις όμως των σκελετών έδειξαν ότι η πρακτική είχε και άλλες προεκτάσεις, που σχετίζονταν μάλλον με την ίδια την επιβίωση της φυλής.
Συγκεκριμένα, το 70% των σκελετών ανήκαν σε αναιμικά παιδιά ηλικίας 2-15 ετών, τα οποία στήριζαν τη διατροφή του σε έναν φτωχικό συνδυασμό αραβοσίτου και καλαμποκιού. Προφανώς οι προεξάρχοντες της φυλής, θέλοντας να διατηρήσουν τη θυσία πολεμιστών – ένα έθιμο που ανιχνεύεται στους προγόνους τους, τους γνωστότερους Moche – χωρίς να αποδυναμώνουν τη φυλή, προτιμούσαν να θυσιάζουν πιο αδύναμα μέλη. Γιατί όμως να πρέπει να προβούν στη θυσία; Οι επιστήμονες μιλούν για προσπάθεια διατήρησης της εθνοτικής ιδιαιτερότητας των Muchik έναντι των ισχυρότερων Sicán, ενώ έχει προταθεί και η άποψη ότι οι θυσίες, σε κάθε περίπτωση, γίνονταν για τον εξευμενισμό των θεών μετά από ακραία καιρικά φαινόμενα.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, το αρχαιολογικό πλαίσιο της θέσης θεωρείται χαρακτηριστικό για να διαγράψει την κοινωνικοοικονομική ανισότητα την εποχή εκείνη ενώ, κατά τον ερευνητή Haagen Klaus δείχνει «πώς η τελετουργία και η πράξη μπορούν να καθορίσουν μια κοινή ταυτότητα».
Πηγή: New Scientist, 6/12/10
Ζ.Ξ.
