Τρόπος φυγής από το παρόν –και το μέλλον, η νοσταλγία εύκολα μετατρέπει την ιστορία ενός τόπου σε μυθολογία. Στον χωροχρόνο του παραμυθιού, ο χρόνος αναπαριστάνεται ως βιωματικός και, κατά παράβαση των νόμων της φύσης, ως στατικός. Τα πανηγύρια των Σαρακατσάνων αποτελούν μηχανισμό επίρρωσης των κοινωνικών δομών τους αλλά ταυτόχρονα προσφέρουν μια προσωρινή φυγή από τον αμείλικτο ευθύγραμμο χρόνο. Ποιά η σχέση του τελετουργικού χρόνου με τα κυκλικά σχήματα στις κατ’ εξοχήν ιεροπραξίες της νεοελληνικής κοινωνίας, τα μυστήρια της Εκκλησίας; Ο συμφυρμός και ακόμη και η σύγχυση «μύθου» και βεβαιότητας φανερώνονται καθαρά στις αφηγήσεις Καλυμνίων για τις διάφορες «ιστορίες» τους – τις ατομικές-οικογενειακές, την τοπική καθώς και την εθνική ιστορία.