Το σχήμα και το μέγεθος του αργαλειού καθόριζαν τη μορφή του αρχαίου ελληνικού ενδύματος. Τα υφασμένα από τις γυναίκες ορθογώνια κομμάτια στερεώνονταν στο σώμα με πόρπες, καρφίτσες, ζώνες. Αν και ο Ηρόδοτος αφηγείται μια παράδοση που ερμηνεύει την αντικατάσταση του μάλλινου δωρικού πέπλου με τον λινό ιωνικό χιτώνα, το πιθανότερο είναι ότι αυτή οφείλεται στην οικονομική ακμή της πόλης. Πολύ σπάνια οι Ελληνίδες άφηναν τα μακριά τους μαλλιά ξέπλεκα. Πλήθος κομμώσεων με ταινίες, φαρδιές κορδέλες ή και δίχτυα (σάκκους) απεικονίζονται στα αγγεία. Κάποιες γυναίκες, παρά τις αντιδράσεις, συμπλήρωναν τον καλλωπισμό τους βάφοντας χαρακτηριστικά του προσώπου τους.