Οι αναφορές στον Ποσειδώνα στις πινακίδες της Πύλου, τους Ορφικούς Ύμνους, τα ομηρικά έπη και τα ησιόδεια έργα τον αναδεικνύουν πρώτιστα σε κύριο της γης και σύζυγο της Γαίας, ιδιότητα που εκφράζουν τα επίθετα «γαιάƑοχος» και «γαιήοχος». Στην Ιλιάδα, την Οδύσσεια και τον Ησίοδο, ο Ποσειδώνας χαρακτηρίζεται σταθερά ως «ενοσίχθων», «ενοσίγαιος» και «γαιήοχος». Τα επίθετα αυτά συνοδεύονται από αναφορές-περιγραφές σεισμών με χαρακτηριστικό τους τα μεγάλα θαλάσσια κύματα. Ωστόσο, προοδευτικά σημειώνεται μια υποβάθμιση της σημασίας του θεού που συμπίπτει με την εγκαθίδρυση της λατρείας των ολύμπιων θεών και την ερμηνεία του κοσμικού γίγνεσθαι από τους φιλοσόφους. Επίκουρος, Θαλής, Στωικοί, Δημόκριτος βλέπουν τη γη να κάθεται πάνω σε ένα υγρό στοιχείο που την κινεί. Αναξίμανδρος, Αναξιμένης, Αναξαγόρας και Αρχέλαος θεωρούν ότι κύρια αιτία των σεισμών είναι το πνεύμα που ενίοτε συνδυάζεται με το πυρ. Ο Αριστοτέλης είναι εκείνος που θα μελετήσει τους σεισμούς συστηματικά. Τους εντάσσει στα γήινα φαινόμενα, τους συνδέει με υπέδαφος μη συνεχές, τους αποδίδει στην εκτόνωση συσσωρευμένου πνεύματος στις υπόγειες κοιλότητες. Ο Πυθαγόρας ενσωματώνει την οντότητα του Ποσειδώνα με την αντίληψή του για το κοσμικό γίγνεσθαι. Αποκαθιστά έτσι μια φυσική συνέχεια μεταξύ της σκέψης των προ-ομηρικών χρόνων και αυτής της κλασικής εποχής.