Από τους τέσσερις ναούς του τεμένους, ο κεντρικός ήταν αφιερωμένος στη λατρεία της Ίσιδας Λοχίας και χρονολογείται στα χρόνια των Σεβήρων. Ανάγλυφο του 2ου αιώνα π.Χ. που παριστάνει την Ίσιδα με στάχυα και σκήπτρο στα χέρια αποτελεί την πρωιμότερη ένδειξη λατρείας της. Σε μικρό ναό βόρεια από τον κεντρικό, λατρευόταν η τοπική Υπολυμπιδία Αφροδίτη. Τη θέση του δαπέδου καταλάμβανε δεξαμενή. Αγωγός κάτω από την κόγχη του λατρευτικού αγάλματος την τροφοδοτούσε με νερό, χειροπιαστή απόδειξη της στενής σχέσης της θεάς με τα ιερά νερά του βουνού. Στα νότια, στο μέσον του μικρού ναού της Ίσιδας Τύχης, ιερή πηγή είχε ντυθεί αρχιτεκτονικά με πολύχρωμα μάρμαρα σε σχήμα μπανιέρας.
Είναι φανερό ότι εδώ η Ίσις συνδέθηκε με άλλες θεότητες της γονιμότητας και της φύσης που προϋπήρχαν, όπως η Άρτεμις Ειλειθυία, η Αφροδίτη Υπολυμπιδία, ίσως και η Δήμητρα. Προτού σεισμοί και άλλες καταστροφές σωριάσουν το Δίον σε ερείπια που θα καλύψουν αλλεπάλληλες πλημμύρες, φαίνεται ότι το τέμενος της Ίσιδας και η πρώτη χριστιανική βασιλική του Δίου συνυπήρξαν.