Η σηροτροφία, η εκτροφή δηλαδή του μεταξοσκώληκα, και η μεταξοϋφαντουργία είναι δύο τομείς που έφεραν πλούτο και πολιτισμό σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.
Το μετάξι, ως ύφασμα, ήταν γνωστό στους αρχαίους Έλληνες από τον 4ο αι. π.Χ., χάρη στις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όμως, η εκτροφή του μεταξοσκώληκα και η τεχνική της μεταξοϋφαντουργίας διαδόθηκαν στη Δύση μόλις τον 6ο αι. μ.Χ., όταν ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιουστινιανός έστειλε στην Κίνα δύο μοναχούς που έκλεψαν τα πολύτιμα αυγά του σκουληκιού και τα μυστικά μιας τέχνης, που παρέμεναν καλά φυλαγμένα από το 3000 π.Χ.!
Μεταξύ 16ου και 19ου αιώνα καλλιεργούνταν πολλές μουριές στην Ελλάδα, έτσι η σηροτροφία αναπτύχθηκε από τη Λακωνία ως τη Θράκη, τροφοδοτώντας την ελληνική αλλά και την ευρωπαϊκή μεταξουργία (Γαλλία και κυρίως Ιταλία) με κουκούλια και μεταξόνημα.
Η άνθηση του κλάδου δεν άντεξε όμως τον ανταγωνισμό των αρχών του 20ού αι., με τις τεχνητές και συνθετικές ίνες που έριξαν τις τιμές του μεταξιού. Έτσι, σήμερα, μόνο στο Μουσείο του Μεταξιού, στο Σουφλί, μπορεί κανείς να εκτιμήσει τη σημασία που είχε για την οικονομία της Ελλάδας ο κλάδος αυτός.
Βέβαια, αν κάποιος θέλει να εκθρέψει μεταξοσκώληκες, είναι πολύ εύκολο και δεν απαιτείται πολύς χώρος. Η μόνη δυσκολία είναι πως χρειάζονται σημαντικές ποσότητες από φύλλα μουριάς για να τραφούν οι κάμπιες (σκουλήκια) μέχρι να γίνουν λευκές πεταλούδες και να κάνουν αυγουλάκια.