Τόσα έχουν ειπωθεί για την ελληνική ζωγραφική σε αγγεία… Πράγματι, αρκεί να κοιτάξει κανείς με προσοχή μερικά πρόσωπα και κινήσεις για να πειστεί ότι πάντοτε και παντού υπάρχουν μεγάλοι ζωγράφοι που με ένα περίγραμμα, μια γραμμή, εκφράζουν όσα άλλοι θα ήθελαν δεκάδες χρώματα, σκιάσεις κ.λπ. για να τα αποτυπώσουν.
Παράδειγμα η πυξίδα του 5ου αιώνα από το Μουσείο του Λούβρου, στην οποία εικονίζεται μια νύφη που οδηγείται στο γαμπρό. Η ατολμία του κοριτσιού είναι έκδηλη στη στάση του σώματος, που είναι σφιγμένο. Το κεφάλι σκυφτό, δείχνει υποταγή. Το χέρι αφήνεται, άνευρο, να την οδηγούν. Τα πόδια είναι στυλωμένα στο έδαφος από το φόβο. Ο καλλιτέχνης ήξερε καλά τη γυναικεία ψυχή…
Κατά τον Αριστοτέλη, η ιδανική ηλικία γάμου ήταν,για τις μεν γυναίκες τα 18, για τους δε άνδρες τα 37. Όταν ένα κορίτσι επρόκειτο να παντρευτεί, το λόγο είχε ο πατέρας της, που της διάλεγε το σύζυγο με κριτήριο την περιουσία. Ο γάμος ήταν μάλλον εμπορική πράξη παρά θέμα έρωτα. Η γυναίκα περνούσε αυτόματα από τη δικαιοδοσία του πατέρα της σε εκείνη του συζύγου. Έτσι, πώς να αισθάνεται ευτυχισμένη και άνετη μια κοπέλα φεύγοντας από το πατρικό της σπίτι για να βρεθεί μόνη μεταξύ ξένων στο σπίτι του συζύγου της;