Μια εικαστική έκθεση, μια εικαστική performance και ένα χορευτικό δρώμενο «συνομίλησαν» για τη ζωή μετά την πανδημία στον αρχαιολογικό χώρο του Γαλεριανού Συγκροτήματος.

Τρεις εικαστικές εγκαταστάσεις στήθηκαν από τα μέσα του Ιουλίου και η δια-καλλιτεχνική δράση «Περί χρείας αναπνοής, Μετά- πανδημικά μέλλοντα», κορυφώθηκε με μια εικαστική performance από τον ‘Αγγελο Σκούρτη, με τίτλο «Τα Ερείπια εντός μου…» και τη χορευτική παράσταση «Asymptote» από την Αρετή Αθανασοπούλου, την Αλέξανδρα Γεωργοβασίλη και τη Ζωή Μαστροθεοδώρου, σε μουσική Κωνσταντίνου Μπακογιάννη.

Η δράση, που δημιουργήθηκε με αφορμή την πανδημία και εντάσσεται στο πρόγραμμα 2021 του θεσμού “Όλη η Ελλάδα ένας Πολιτισμός” του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, αντλεί ερέθισμα από́ τα αρχαία Ασκληπιεία και τη δυναμική τους ως ενεργά σύμβολα ιστορικής μνήμης που σχετίζονται με την ίαση. Επιχειρεί δε την επικαιροποίηση της επαφής με το πολιτισμικό παρελθόν, για τον σχεδιασμό του μετα-πανδημικού μας μέλλοντος. Με αφετηρία αρχαία ιατρικά συγγράμματα (Γαληνός) και ιδεολογικές και φιλοσοφικές αντιλήψεις των αρχαίων Ελλήνων για την υγεία, η δράση «Περί Χρείας Αναπνοης’, Μετά-πανδημικά Μέλλοντα», αποτελεί σχόλιο και αισθητική ρήξη στην «πόλη του εγκλεισμού», που έχει προκύψει από τα μέτρα πρόληψης κατά της covid-19.

Η εικαστική έκθεση που θα παραμείνει στον αρχαιολογικό χώρο μέχρι τις 5 Σεπτεμβρίου, διαρθρώνεται σε τρεις εικαστικές εγκαταστάσεις. Το «Κατώφλι» της Μαίρης Ρουσιώτη είναι τοποθετημένο στα αρχαία ερείπια ενός προϋπάρχοντος κατωφλιού, με στόχο την ανάδειξη της σημασίας του ενδιάμεσου χώρου, αλλά και τρόπων μετάβασης μεταξύ ενός «πριν» και ενός «μετά». Και όπως σημειώνει η εικαστικός, το «Γαλεριανό Συγκρότημα ως τοποθεσία παρέμβασης έχει ιδιαίτερη σημασία, καθώς χτίστηκε στο μεταίχμιο δυο κόσμων, του ρωμαϊκού και του βυζαντινού, και σήμερα στέκει στο μεταίχμιο του παρελθόντος και της σύγχρονης αστικής καθημερινότητας». Τα «Αναθήματα» της Νάντιας Σκορδοπούλου αναπαριστούν τα αναθήματα που συνήθιζαν να προσφέρουν οι αρχαίοι Έλληνες στους θεούς είτε ως ευχαριστία είτε ως ένδειξη πίστης για την προσδοκώμενη ίαση, ενώ οι «Στήλες Ίασης» της Βιβέττας Χριστούλη, αναφέρονται στις στήλες θαυμάτων και την κατασκευή του Θόλου των αρχαίων Ασκληπιείων.