Ένα παλιό κέντημα του 1882, που φέρει κεντημένο το όνομα της μικρής Ελένης Κασάσογλου, μετατρέπεται από την εικαστικό Ρένα Παπασπύρου σε ένδυμα (από χαρτί) που θα φορεθεί από την επίσης, εικαστικό Άσπα Στασινοπούλου, σε έναν περίπατο μέσα και έξω από το μουσείο στο κτίριο του Ωδείου Αθηνών, όπου και στεγάζεται το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ).

Με αυτό το έργο/δράση συμμετέχει το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης στη μεγάλη γιορτή των Μουσείων, το Σάββατο 18 του μηνός, Διεθνή Ημέρα Μουσείων.

Η δράση θα γίνει στις 9 το βράδυ ενώ το μουσείο θα λειτουργήσει με διευρυμένο ωράριο από τις 11 το πρωί έως τα μεσάνυχτα του Σαββάτου. Με ελεύθερη είσοδο για το κοινό και εκπτώσεις 50% στο πωλητήριό του.

Το έργο/ρούχο δημιούργησε η Ρένα Παπασπύρου από τις εκατοντάδες φωτοτυπίες των σταυροβελονιών του κεντήματος του μικρού κοριτσιού. Η Άσπα Στασινοπούλου ενδύεται το έργο κουβαλώντας ακούσια ή εκούσια τον κώδικα της ανθρώπινης εμπειρίας της μικρής Ελένης η οποία, στα τέλη του 19ου αιώνα, επέδειξε σε ένα μικρό κομμάτι ύφασμα τις κεντητικές της ικανότητες αλλά και τις γραμματικές της γνώσεις. Τα κεντήματα εκείνη την εποχή ήταν συχνά ένας τρόπος για να μάθει ένα νεαρό κορίτσι να διαβάζει και να γράφει στο σπίτι. Η ικανότητα αυτή αποτελούσε τότε εφόδιο ζωής.

Η Ρένα Παπασπύρου και η Άσπα Στασινοπούλου, εικαστικοί που ξεκίνησαν την δραστηριότητά τους τη δεκαετία του ’70, συνεργάζονται για πρώτη φορά για να μεταφέρουν δύο αιώνες μετά, μέσα στη δική τους πόλη, τη μνήμη ενός μικρού κοριτσιού. Η δύναμη του χάρτινου ενδύματος /έργου της Ρένας Παπασπύρου, η κίνηση της Άσπας Στασινοπούλου, η βιντεο-προβολή στην είσοδο του ΕΜΣΤ και οι ήχοι από τους δρόμους της πόλης συνθέτουν την εικόνα ενός κόσμου γνώσης και δημιουργίας, όχι μόνο γυναικείας.

«Η Ελένη Κ. δεν θα μάθει ποτέ το μέλλον των ασκήσεών της στην εταμίνα για την μάθηση κεντήματος, στις αρχές του περασμένου αιώνα. Η Ρένα Π. ασφαλώς δεν είχε υποψιαστεί το μέλλον του κεντήματος της μικρής Ελένης όταν το αγόραζε στα παλιατζίδικα στο Μοναστηράκι για να το ξεχάσει για χρόνια σ’ ένα συρτάρι. Και η Άσπα Σ. ούτε που φανταζόταν πού θα οδηγούσε το όνειρο που είδε, ότι δηλαδή φορούσε για ρούχο ένα έργο της Ρένας. Μια μη συνειδητή επιθυμία, λοιπόν, καταλήγει σε μια συνειδητή συνέργεια με πολλές εκδοχές και ενδιαφέρον» σημειώνει η κριτικός τέχνης Μαρία Μαραγκού.

Και θα είναι ενδιαφέρον «να υποψιαστεί ο θεατής που θα παρακολουθήσει τη Στασινοπούλου ντυμένη με το έργο της Παπασπύρου και τις βιντεοπροβολές, ό,τι προηγήθηκε έναν ολόκληρο χειμώνα, στο ιδιότυπο εργαστήρι που στήθηκε. Βουνό από φωτοτυπίες-κομμένα χαρτιά, ψαλίδια και σύνεργα μοδιστρικής, κόψιμο, ράψιμο, πρόβες. Ανάμεσα στις δύο, μπαίνει συχνά και η μικρή Ελένη σε σχέση με τις βελονιές που έχει αφήσει. Το performance, ως ζωντανή παρουσία του έργου τέχνης στο σώμα, ορίζει την τελευταία πράξη αυτού του παράξενου παιγνιδιού στον προαύλιο χώρο του ΕΜΣΤ».