Hans Eideneier (επιμ.), Πτωχοπρόδρομος, έκδ. Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, 2012, 392 σελ. Με σχέδια του Αλέκου Φασιανού.
ISBN-13: 978-960-524-374-6
Tα τέσσερα ποιήματα που εκδίδονται –συνδετικός κρίκος των οποίων είναι το όνομα Πτωχοπρόδρομος– είναι τα παλαιότερα της λεγόμενης «Βυζαντινής δημώδους γραμματείας».
Ο ποιητής εμφανίζεται σε τέσσερις διαφορετικές, λίαν δραματικές σκηνές: μία για να εξευμενίσει τη δύστροπη γυναίκα του που τολμάει να τον αποκλείει ακόμη και από το οικογενειακό τραπέζι με αποτέλεσμα να κοντεύει να πεθάνει της πείνας. Μία για να συντηρήσει το ενδεές νοικοκυριό της πολυμελούς οικογένειάς του. Μία για να ζητήσει κάποια αμοιβή για τον εαυτό του ως σπουδαγμένο φιλόλογο («ανάθεμα τα γράμματα…»). Και μία για να ζητήσει μετάθεση, ως καλόγερος πια, από ένα κακώς διοικούμενο μοναστήρι σε άλλο, προφανώς καλύτερο…
Αν και πολλά στοιχεία υποδεικνύουν τη σχέση των ποιημάτων με την αυτοκρατορική αυλή των Κομνηνών του 12ου αιώνα, η ταύτιση του δημιουργού τους με τον γνωστό λόγιο αυλικό ποιητή Θεόδωρο Πρόδρομο αμφισβητείται, κυρίως με βάση το πλούσιο δημώδες γλωσσικό υλικό και το ύφος τους. Πρόκειται για έργα που ανήκουν στην παρακλητική ή επαιτική ποίηση, είδος γνωστό από παλιά, με στοιχεία σάτιρας.
Πέρα από την καθαρά λογοτεχνική τους αξία, τα κείμενα αποτελούν κλειδί για τη μελέτη της εξέλιξης της μεσαιωνικής ελληνικής γλώσσας. Με τούτη την κριτική έκδοση τα Πτωχοπροδρομικά γίνονται προσιτά και στο ελληνικό κοινό.
