Έζησε 11 χρόνια, πέντε μήνες και δώδεκα ημέρες. Έτσι τουλάχιστον μαρτυρεί το ταφικό του μνημείο (αρ. 3 στην παραπάνω φωτογραφία)  που τον παριστάνει ντυμένο με τόγα (αρ. 1)  και περιστοιχισμένο από τους στίχους που ο ίδιος είχε γράψει όσο ζούσε (αρ. 2)  και που τον είχαν καταστήσει «ανερχόμενο ταλέντο» σε διαγωνισμό ποίησης για ενήλικες, λίγο πριν το θάνατό του, το 94 μ.Χ. από «σκληρή δουλειά». Πρόκειται για τον Κόιντο Σουλπίκιο Μάξιμο, τον νεαρότερο ίσως γνωστό Ρωμαίο ποιητή και πιθανότατα ένα θύμα του φαινομένου των «πιεστικών γονιών»…

Το παραπάνω ενδεχόμενο είναι αυτό που ερευνά η ειδική στις Κλασικές Σπουδές Mary Beard (Πανεπιστήμιο Κέμπριτζ), σε πρόσφατο άρθρο της στο BBC. Στην επιτύμβια επιγραφή του μικρού, την οποία επιμελήθηκαν οι γονείς του (αρ. 4), ο τρόπος θανάτου φαίνεται καθαρά και απερίφραστα:«αρρώστεια και κούραση με έφθειραν καθώς αφιερωνόμουν στις Μούσες από το πρωί ως το βράδυ». Πώς όμως μπορούμε να το ερμηνεύσουμε αυτό στο περιβάλλον της αρχαίας Ρώμης;

Η αλήθεια είναι ότι, όπως και κάποιοι σημερινοί γονείς που πιέζουν τα παιδιά τοςυ προκειμένου να αναδειχθεί το όποιο ταλέντο τους, οι αρχαίοι Ρωμαίοι έκαναν σε πολλές περιπτώσεις επένδυση στα παιδιά τους. Οι γονείς του μικρού Κόιντου, στη συγκεκριμένη περίπτωση, ήταν απελεύθεροι σκλάβοι, οι οποίοι έπρεπε να βρουν τρόπο να ζήσουν. Η ύπαρξη ενός «ταλέντου» στην οικογένεια θα συνεισέφερε οπωσδήποτε αρκετά τόσο στα οικονομικά όσο και στο γόητρό τους.

Είνει επίσης γεγονός ότι τα παιδιά ήταν πολλές φορές οικονομικό πρόβλημα για τους Ρωμαίους. Όπως αναφέρει η Βeard, η ρωμαϊκή ιατρική κάθε άλλο παρά αποτελεσματική ληταν για το θέμα του οικογενειακού προγραμματισμού: οι Ρωμαίοι γιατροί πίστευαν ότι η σύλληψη αποφεύγεται με τη συνεύρεση στη μέση του κύκλου μιας γυναίκας! Και αν και η παιδική θνησιμότητα ήταν ιδιαίτερα αυξημένη, η πολύτεκνη οικογένεια ήταν ο κανόνας. Με τους περισσότερους Ρωμαίους να μην έχουν ούτε τις απαραίτητες προσόδους να θρέψουν τα παιδιά τους  αλλά ούτε και την περιουσία να τα εξασφαλίσουν, τα ίδια τα παιδιά – συγκεκριμένα τα αγόρια –  έπρεπε να βγουν νωρίς στη βιοπάλη για την εξασφάλιση τη δική τους και της οικογένειάς τους. Εδώ, το «ταλέντο» θα είχε ιδιαίτερη αξία.

Και για να καταλάβουμε του λόγου το αληθές, αξίζει να συγκρίνουμε το μνημείο του μικρού Κόιντου με εκείνο της πεντάχρονης Γεμινίας Αγάθης Μάτερ, όπου αναγράφεται «μην κλάψετε για εκείνη». Η επιτύμβια επιγραφή περιγράφει τη μικρή με πρόσωπο περισσότερο αγορίστικο, κόκκινα μαλλιά και αγαπητή σε όλους. Αγαπητή, ναι, αλλά όχι το παιδί- επένδυση που θα έβγαζε την οικογένειά του από την ανέχεια…