Έβαλε η... Τέχνη σημάδι - Αρχαιολογία Online

Σημαδεύουν µε όπλο τους την εικαστική δηµιουργία.
Τέσσερις Eλληνίδες καλλιτέχνιδες µε διεθνή παρουσία «συναντιούνται» σε μια έκθεση κόντρα στο ρεύμα.
Τέσσερις γυναίκες μαζί. Συναντιούνται στο Πάρκο Ελευθερίας. Όχι για να πιουν καφέ και να ανταλλάξουν απόψεις περί μόδας και μαγειρικής, αλλά για να σημαδέψουν. Στόχος τους; Ο ίδιος εδώ και τρεις δεκαετίες. Η σύγχρονη τέχνη. Τολμηρές, πρωτοπόρες, ανατρεπτικές, λατρεύουν να πειραματίζονται, να δοκιμάζουν, να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα.
Είναι η ∆ιοχάντη, που σημάδεψε την τέχνη σε κλίμακα τοπίου (land art), και θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα στη φετινή Μπιενάλε της Βενετίας. Η Λίζη Καλλιγά που συνθέτει έργα µε το φως, το βίντεο και την ψηφιακή φωτογραφία. Η Λήδα Παπακωνσταντίνου, πρωτεργάτρια της περφόρμανς για τα ελληνικά δεδομένα. Και η Μαριάννα Στραπατσάκη, το όνομα της οποίας έχει συνδεθεί µε τις απαρχές της βιντεοτέχνης στην Ελλάδα.
Ελληνίδες δημιουργοί µε διεθνή καριέρα που κατάφερε να συγκεντρώσει κάτω από την ίδια εκθεσιακή στέγη μια πέμπτη γυναίκα: η ιστορικός τέχνης Άννα Χατζηγιαννάκη.
Όσοι φτάσουν στο Πάρκο Ελευθερίας θα μπορέσουν να απολαύσουν μια νοερή βόλτα ως το σπίτι του Κ.Π. Καβάφη στην Αλεξάνδρεια. Εκεί όπου η Λίζη Καλλιγά αιχμαλωτίζει μέσα από την κάμερά της τον αέρα και την ατμόσφαιρα που αναδύεται όταν κάποιος κοιτάζει τα παράθυρα και τις κουρτίνες που ανεμίζουν στο σπίτι του ποιητή.
Μια διαδρομή από τη Λευκωσία έως τη Σεούλ και την Αθήνα σε ένα μοναδικό ντοκουμέντο που δημιουργήθηκε ειδικά για τη συγκεκριμένη έκθεση και αποτελεί οδοιπορικό στις υπαίθριες παρεμβάσεις της ∆ιοχάντης από το 1983 έως το 2008. Ανάμεσά τους και το έργο που είχε στήσει στην Πνύκα το καλοκαίρι του 2004: ένα μισογκρεμισμένο τμήμα του τείχους της Αθήνας και μαρμάρινες στήλες µε χαραγμένα τα ονόματα Ελλήνων ολυμπιονικών.
Μέσα σε γυάλες µε νερό προβάλλουν εικόνες από τον ναό της Αφαίας, ως μια αναφορά στη γέννηση και στο κυρίαρχο στοιχείο της, το νερό, στο πρώτο μέρος της τριλογίας-βιντεοεγκατάστασης της Μαριάννας Στραπατσάκη που ξεκίνησε το 1989, ως ένα έργο σε εξέλιξη υπό τον τίτλο «Τα Φαντάσματα της Μεσογείου ή οι Αντικατοπτρισμοί του Παρελθόντος».
Και ένα δάφνινο στεφάνι —κατάθεση φόρου τιμής στους «κολασμένους της αθηναϊκής γης»: τους οικονομικούς μετανάστες, τους ανέργους, τους ηλικιωμένους, το οποίο προσέφερε η Λήδα Παπακωνσταντίνου (µέσω βίντεο – ντοκουμέντου) στον «αφαλό της πόλης», το Μοναστηράκι, την Ευριπίδου, τον Βοτανικό, τα Χαυτεία, την Ομόνοια, τη Μενάνδρου στο πλαίσιο των ντοκουμέντων— περφόρμανς που δημιούργησε ως τιμώμενη καλλιτέχνιδα στην Μπιενάλε Θεσσαλονίκης του 2007.
«Τετραλογία περισσότερο, παρά ομαδική έκθεση, θα χαρακτήριζα τη “συνάντηση” από έργα-σταθµούς που επιλέξαμε, μαζί µε τις τέσσερις ξεχωριστές κυρίες της τέχνης», λέει στα «ΝΕΑ» η επιμελήτρια της έκθεσης «Οι κυρίες σημαδεύουν», Άννα Χατζηγιαννάκη. «Τέσσερις καλλιτέχνιδες οι οποίες σημαδεύουν τα τελευταία 30 χρόνια τη σύγχρονη ελληνική τέχνη, παραμένοντας ρηξικέλευθες και ανήσυχες. Επέλεξαν ως κύριο εκφραστικό µέσο πειραματικές και υβριδικές κατευθύνσεις στη δουλειά τους, διαψεύδοντας την κυρίαρχη —κι όχι µόνο στη χώρα µας— προκατάληψη, που τοποθετεί τη γυναίκα καλλιτέχνιδα στον χώρο της εύκολης διακοσμητικής τέχνης. Πόσω µάλλον στην Ελλάδα, όπου το “εμείς είμαστε πίσω στην τέχνη” προφέρεται ακόμα και σε καλλιτεχνικούς κύκλους, µε μαζοχιστική ηττοπάθεια».