Μας έχουν πει πως τα κυκλαδίτικα ειδώλια είχαν ζωγραφιστά μάτια κλπ., όμως μόνο πηγαίνοντας στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και κοιτάζοντας πολύ προσεκτικά τα ολόλευκα αυτά αγαλματάκια, μπόρεσα να ξεχωρίσω τα χαρακτηριστικά τους, που υπάρχουν σαν αχνές μνήμες.
Καρφώνοντας για ώρα το βλέμμα επάνω σε ένα κάτασπρο μαρμάρινο κεφαλάκι ξαφνικά τα μάτια μου, που συνήθισαν στο φως της προθήκης, είδαν πρόσωπα. Τα μάτια των αγαλμάτων υπάρχουν ακόμα, σαν σκιές, σαν φαντάσματα, είτε ανάγλυφα είτε ζωγραφιστά. Ακόμα, κάτω από την ίσια μύτη, το στόμα, μικρό και σαρκώδες, μοιάζει να θέλει να αρθρώσει κάποιον λόγο και στο πάνω μέρος του κεφαλιού, τα μαλλιά χρωματίζουν τον καμπύλο όγκο. Σε μερικές περιπτώσεις είναι όμορφα σμιλευμένα χτενίσματα, μα σε άλλες είναι απλώς χρώμα που ορίζεται από μια λεπτή χάραξη.
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να έρθω ξανά σε αυτό το Μουσείο μια μέρα που θα μπορώ να μείνω ώρα πολλή μπροστά στην κάθε προθήκη, μια μέρα που κανένας δεν θα περιμένει πίσω μου να δει κι αυτός το έκθεμα που χαζεύω, με εκνευριστική γι’ αυτόν επιμονή. Κι ίσως τότε να δω κι άλλες λεπτομέρειες, κι άλλα χρώματα και σχέδια.