Οι Έλληνες ποτέ δεν έτρωγαν το κρέας του δελφινιού, θεωρώντας το θηλαστικό αυτό πολύ κοντά στον άνθρωπο. Στην ελληνική μυθολογία τα δελφίνια βοηθούν και σώζουν ανθρώπους που κινδυνεύουν στη θάλασσα. Οι ευεργετούμενοι λοιπόν δεν μπορούσαν να σκοτώνουν τους ευεργέτες τους και να τους τρώνε.
Ένας Γάλλος ταξιδιώτης, που επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη στα μέσα του 16ου αιώνα, εντυπωσιάστηκε από το γεγονός ότι ούτε οι Έλληνες μα ούτε και οι Τούρκοι και οι Εβραίο έτρωγαν δελφίνι, ενώ στη Γαλλία το κρέας αυτό ήταν βασιλικό έδεσμα. Και ο λόγος είναι πολύ απλός. Οι βασιλιάδες ζούσαν στην ενδοχώρα και τα ψάρια μπαγιάτευαν ώσπου να φτάσουν στο τραπέζι τους. Το δελφίνι όμως, που είναι θηλαστικό, έκανε δυο-τρεις μέρες να πεθάνει έξω από το νερό, έτσι έφτανε φρέσκο στο βασιλικό τραπέζι.
