Το άρθρο πραγματεύεται τις έννοιες του επικαλούμενου και του υπερβατικού, τη θεωρία του καθρεφτισμού του Λούκατς που θέτει σε κίνηση όλη την προβληματική για τη μίμηση και τη μαγεία. Μια συναισθηματική «αύρα» περιβάλλει την επικοινωνία που καλλιεργούν οι μιμητικές εκφράσεις της καθημερινής πραγματικότητας. Η καλλιτεχνική αύρα οδηγεί στην καρδιά της τέχνης και στην καρδιά της ιστορίας του ανθρώπου. Ο λόγος είναι παγίδα, το «πείθω» πρέπει να αντικατασταθεί από το «επισημαίνω», δηλαδή φτιάχνω μια σχέση επικλητική. Ο Λούκατς θέτει την προβληματική της εκπόρευσης και της υπέρβασης, ο Μπωντλέρ τη σχέση τέχνης και μαγείας, ο Μαρκούζε τη σχέση τέχνης και έρωτα.