Το κλαρίνο του Τάσου Χαλκιά με τη θήκη του.
Το Κλαρίνο ή «κομπανία», ανήκει στην κατηγορία των Πνευστών ή Αερόφωνων μουσικών οργάνων και πιθανολογείται ότι είναι η συνέχεια του αρχαιότατου οργάνου του Αυλού.
Το κλαρίνο, ως λαϊκό μουσικό όργανο, έρχεται στην Ελλάδα από την Τουρκία με τους Τουρκόγυφτους γύρω στα μέσα του 19ου αι. Από την Ήπειρο και τη Δυτική Μακεδονία διαδίδεται στην υπόλοιπη χώρα και μαζί με το βιολί, το λαγούτο και το ντέφι (αργότερα και με το σαντούρι) αποτελούν την κομπανία, το κατεξοχήν λαϊκό συγκρότημα της στεριανής Ελλάδας, που αντικαθιστά σιγά-σιγά την πατροπαράδοτη ζυγιά: ζουρνάς-νταούλι.
Στο λαϊκό κλαρίνο περνούν τα “πιασίματα” της φλογέρας και του ζουρνά, πετυχαίνοντας έτσι, με μίαν ιδιότυπη τεχνική, σ’ ένα δυτικό μουσικό όργανο τα μη συγκερασμένα διαστήματα των παραδοσιακών ελληνικών κλιμάκων. Από την εποχή του μεσοπολέμου παίρνει την πρώτη θέση ανάμεσα στα μελωδικά όργανα, αναγνωρίζεται ως όργανο “εθνικό” και οδηγεί την οργανική μουσική σε μια νέα, λαμπρή περίοδο, μέσα από την επεξεργασία παλαιών μελωδιών στα χέρια άξιων δεξιοτεχνών.