Αναρωτιέμαι γιατί οι επιστήμονες διάλεξαν αυτόν ειδικά τον σκελετό της νεαρής κοπέλας που ονομάστηκε «Μύρτις», μέσα από πολλούς σκελετούς που βρέθηκαν στον Κεραμεικό, θαμμένοι εκεί μετά την πολύνεκρη επιδημία τύφου τον 5ο αιώνα π.Χ.
Οι επιδημίες σκότωναν χιλιάδες ανθρώπους, όσοι όμως επιζούσαν ήταν προφανώς οι πιο γεροί οργανισμοί. Πιστεύω λοιπόν ότι για να έχουμε το σωστό «πρόσωπο», μάλλον θα έπρεπε να αντληθεί το υλικό από ατομικό τάφο, ώστε να μην κινδυνεύει να θεωρηθεί ως «μέσος όρος» ένα άτομο από τα πλέον ευάλωτα οργανικά.
Το ενδεκάχρονο κοριτσάκι με τα κόκκινα μαλλιά και τα πεταχτά δόντια, με το σαγόνι που μπαίνει μέσα και με το ντροπαλό ύφος, γλυκύτατο και τρυφερό, ήταν από τους αδύναμους οργανισμούς που υπέκυψαν στον τύφο. Ίσως επειδή, όπως μοιάζει από τα χρώματά του και από την κατατομή του, ήταν μία στις τόσες περιπτώσεις παιδιού με ελαφρύ σύνδρομο Ντάουν.
