Δρόμων κατά το πρώτο μισό του 7ου αιώνα, τις παραμονές δηλαδή της μεγάλης σύγκρουσης Χριστιανισμού και Ισλάμ στη Μεσόγειο.
Ο δρόμων ήταν το κατεξοχήν μεσαιωνικό πολεμικό σκάφος των Ελλήνων θεωρείται εξέλιξη της τριήρους- αν και ρόλο συνδετικού κρίκου έπαιξε, στην περίπτωση αυτήν, η ρωμαϊκή λιβυρνίς (liburna), που μπορούσε να κινείται και μόνο με τα πανιά.
Οι δρόμωνες ήταν κατασκευής ελαφράς μα ανθεκτικής το μέγεθος τους ήταν δυνατό να ποικίλλει στην κάθε πλευρά είχαν, σε δύο σειρές, πενήντα κουπιά.
Έπλεαν σε μοίρες τριών έως πέντε σκαφών υπό την αρχηγία ενός δρουγγαροκόμητος.
Πάνω σε κάθε δρόμωνα, ο κυβερνήτης λεγόταν κένταρχος και είχε ως βοηθούς στο έργο του δύο πρωτοκάραβους.
Αφότου ο Καλλίνικος από τη Συρία πρόσφερε, περί το 673, το υγρόν πύρ στους Χριστιανούς, αυτό έγινε το σημαντικότερο, κατά τις ναυμαχίες, όπλο των Ελλήνων κάθε δρόμων λοιπόν είχες, από τότε, σίφωνα… χαλκώ ημφιεσμένον στην πλώρη του, από τον οποίο εξακοντιζόταν η «φοβερή ουσία».
Όπως είναι γνωστό, η σύσταση του υγρού πυρός παρέμεινε απόρρητη μέχρι το τέλος της αυτοκρατορίας συνεπώς, μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν ως προς το θέμα αυτό.
Πηγή : “Ελληνικά πλοία του Μεσαίωνα” , Εκδόσεις : Ευρώπη | Κείμενα : Δημήτρης Μιχαλόπουλος – Εικονογράφηση : Αντώνης Μιλάνος