Διάλεξη του Μανόλη Κορρέ, Ομότιμου καθηγητή ΕΜΠ, με θέμα «Η παράδοση των εκδόσεων αρχιτεκτονικής».
Η διάλεξη πραγματοποιείται στο πλαίσιο σειράς διαλέξεων με τίτλο «Σεμινάρια Εμβάθυνσης στην Ιστορία και Θεωρία της Αρχιτεκτονικής» που διοργανώνει το Σπουδαστήριο της Ιστορίας της Αρχιτεκτονικής του ΕΜΠ.
«Κοινό και θεμελιώδες συστατικό σε όλες τις επιστημονικές ειδικότητες (Φιλοσοφία, Μαθηματικά, Φυσική, Ιατρική, Νομική κ.λπ.) είναι η βιβλιογραφία, απαρτιζόμενη από μονογραφίες, ειδικές εκδοτικές σειρές και άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά. Ομοίως και η Αρχιτεκτονική έχει τη δική της βιβλιογραφία. Ωστόσο, ενώ στις άλλες επιστήμες η ιδεολογική, θεματική και μεθοδολογική συγκρότηση της βιβλιογραφίας τους παραμένει επί αιώνες η αυτή, οι αρχιτεκτονικές εκδόσεις παρουσιάζουν μια συνεχή από γενεά σε γενεά ιδεολογική, θεματική και μεθοδολογική μετατόπιση. Το φαινόμενο έχει σύνθετα αίτια:
– διττός χαρακτήρας της Αρχιτεκτονικής ως Τέχνης και Επιστήμης (χωρίς κοινή αναγνώριση ορισμένης αναλογίας αυτών των μερών),
– τεχνολογική εξέλιξη της Τυπογραφίας,
– κωδικοποίηση τρόπων σχεδιαστικής παράστασης σε τυποποιημένα φύλλα,
– εξειδικεύσεις στους τομείς της τεχνικής σχεδίασης και της απεικόνισης,
– ανάπτυξη της Φωτογραφίας, ειδικότερα της επαγγελματικής Αρχιτεκτονικής Φωτογραφίας,
– έλευση της μικρής φωτογραφικής μηχανής με φίλμ περισσότερων λήψεων,
– επιρρέπεια μεγάλου μέρους της κοινότητας των αρχιτεκτόνων προς νεωτεριστικές ή αντικανονιστικές ατραπούς σκέψης και εκμετάλλευση αυτής από τα πλέον βουλητικά μέλη της κοινότητας (πρωταγωνιστές της πράξης και της θεωρίας),
– διάδοση της έγχρωμης φωτογραφίας,
– μόδες στη γραφιστική και την τυπογραφική διάταξη κειμένων και εικόνων,
– τεχνολογική πρόοδος στον τομέα της Ψηφιακής Απεικόνισης κ.α.
Εν κατακλείδι παρατηρείται μια συν τω χρόνω συνεχής υποβάθμιση της μέσω γραμμικών σχεδίων εικονογράφησης και μια συνεχώς αυξανόμενη εκμετάλλευση της αλήθειας αλλά και της απάτης της φωτογραφίας. Τα σχέδια τυπώνονται πολύ μικρότερα από τις φωτογραφίες, είναι λίαν σχηματικά και δεν αρκούν ούτε καν για στοιχειώδη κατανόηση της χωρικής διάταξης πλήρων και κενών, της λειτουργικής συγκρότησης ή της διάπλασης των αρχιτεκτονικών μορφών και αποσιωπούν τελείως την κατασκευή.
Το φαίνεσθαι εκτοπίζει το είναι, ή μήπως, τουλάχιστον για ένα μέρος της αρχιτεκτονικής κοινότητας, το είναι δεν είναι τίποτα περισσότερο από το φαίνεσθαι;»