Καραβόσκαρο, ρολόι, μακαράς, ναυπηγικό σχέδιο.
Στους ταρσανάδες και στα ιστιοφόρα λιγοστούς θα ακούσετε ελληνικούς όρους όπως για παράδειγμα, πλώρη, πρύμνη, στραβόξυλα, θαλασσομάχος, ξάρτια, ποδόσταμο, κατάστρωμα, ενώ μεγάλος είναι ο ξενικός κατάλογος όπως καρίνα, κουπαστή, άλμπουρο, μπαστούνι, γάμπιες, πινά, πίκιο, παπαφίγκος, φλόκος, μπούμα, στραλιέρα, κλπ, ακόμη και τα παραγγέλματα είναι ξενικά όπως και οι όροι της ναυπηγικής.
Ο ναυπηγός λέγεται μαραγκός ή καραβομαραγκός, ο πακτωτής καλαφάτης, ο τεχνίτης της εξαρτήσεως αρμαδόρος. Η διαταγή της αφαίρεσης των δοκών που στηρίζουν το σκάφος είναι κι αυτή ξενική “φόρα τα ντιστέκια”, και ούτω καθεξής. Ακόμη και η παραγγελία του σκάφους γίνεται και αυτή με μέτρα που δεν χρησιμοποιούσαμε στην Ελλάδα, γίνονται με αγγλικά πόδια, ο καπετάνιος έλεγε στον αρχιναυπηγό θέλω ένα καράβι τόσα πόδια.
Ένα ιστιοφόρο ζούσε από τριάντα έως πενήντα χρόνια ανάλογα με τη συντήρησή του, σπάνια έφθανε σε μεγαλύτερη ηλικία. Με αγιασμό κτίζεται το καράβι, με αγιασμό ρίχνεται στη θάλασσα αλλά δεν τελειώνει η ζωή του με κανένα ψάλσιμο ή αγιασμό. Αν δεν ναυαγήσει, πράγμα που είναι σύνηθες και φτάσει σε όλα του τα χρόνια και γεράσει, γίνει άχρηστο πια, πάλι έχει κάτι να δώσει στον νοικοκύρη του. Οι αλυσίδες, οι άγκυρες, η μπόμπα, τα σχοινιά και τα πανιά, τα κατάρτια ποτέ δεν είναι άχρηστα, κάπου για ένα άλλο καράβι πιο μικρό ή καμιά φορά και πιο μεγάλο θα χρησιμοποιηθούν. Όταν τελειώσει το σκάφος και είναι έτοιμο για το ρίξιμο τότε θα σημάνει συναγερμός στο ναυτότοπο, θα καλεστεί σχεδόν όλος ο κόσμος αλλά και οι απρόσκλητοι είναι ευπρόσδεκτοι, γιατί η γιορτή θεωρείται γενική.
Όλοι θα παίξουν το ρόλο τους, αλλά τον σπουδαιότερο τον παίζουν τα παιδιά, αυτά θα ανέβουν στο κατάστρωμα πενήντα, ογδόντα, εκατό φωνάζοντας και χοροπηδώντας, χωρίς το χοροπηδητό της ανθρώπινης μαρίδας το καράβι δεν θα μπορέσει να αφήσει τα σκαριά του και να πέσει στη θάλασσα. Ο παππάς φορώντας τα χρυσά του άμφια θα κάνει τον αγιασμό και ο πρωτομάστορας θα φωνάξει «φόρα τα ντιστέκια».