Πάνω αριστερά στις φωτογραφίες απεικονίζονται ο Μίμαρος και οι μαθητές του.
Φιγούρες και χειριστήρια (σούστες) της περιόδου 1850 -1915.
Οι φιγούρες αυτές ήταν μικρές σε μέγεθος και κατασκευάζονταν από χαρτόνι. Με κοπίδι και σφυρί αφαιρούνται τα κομμάτια του χαρτονιού που χρειάζεται να διαπεράσει το φως ώστε να σχηματιστεί η μορφή της φιγούρας και να φαίνονται οι λεπτομέρειες της στην σκηνή.Οι φιγούρες αυτής της περιόδου δεν είχαν πολλές λεπτομέρειες.
Από το 1910 και μετά οι φιγούρες από χαρτόνι γίνονται πιο περίτεχνες και με πιο πολλές λεπτομέρειες, οι καραγκιοζοπαίχτες εξελίσσουν την τεχνική αυτή και δειλά στην αρχή προσθέτουν χρώμα στις φιγούρες τους με το να τοποθετούν ημιδιαφανή χρωματιστά χαρτιά στα ανοίγματα .Η ανάγκη όμως για περισσότερο ρεαλισμό και φαντασμαγορία οδήγησε τους καραγκιοζοπαίχτες στο να χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο το χρώμα.
Το 1924 ο Δημήτρης Μανωλόπουλος χρησιμοποιεί για πρώτη φορά το δέρμα σαν υλικό κατασκευής φιγούρων. Οι φιγούρες πλέον είναι έγχρωμες.
Παράλληλα ο Ντίνος Θεοδωροπουλος (δάσκαλος του Χρήστου Χαρίδημου) επιστρέφοντας από την Αμερική όπου είχε μείνει 16 χρόνια παίζοντας καραγκιόζη στους ομογενείς, φέρνει στην Ελλάδα για πρώτη φορά την δεκαετία του ’30 φιγούρες κατασκευασμένες από πλαστικό.
Έτσι το πλαστικό άρχισαν να το χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι οι καραγκιοζοπαίχτες από την δεκαετία του ’60 και μετά κυρίως λόγω του ότι μέχρι τότε, ήταν δυσεύρετο στην χώρα μας, αλλά και σαν λύση ανάγκης αφού το δέρμα που είναι πολύ πιο ανθεκτικό υλικό είναι δυσεύρετο και ακριβό. Σήμερα συνυπάρχουν όλοι οι παραπάνω τρόποι κατασκευής.