Για όλα τα όμορφα άλογα…
Στην εκδρομή μας στον νομό Αργολίδας επισκεφτήκαμε μεταξύ άλλων το Βυζαντινό Μουσείο στο Άργος, το οποίο επί Καποδίστρια στέγαζε το ιππικό. Δέστρες και ταΐστρες έχουν παραμείνει στο κτίριο και έχουν ενσωματωθεί στο αφήγημα της έκθεσης.
Όταν κανείς δεν έχει φυσική πρόσβαση σε άλογα, αυτά καταλαμβάνουν χώρο στη φαντασία του. Είναι καλά ριζωμένο στη συνείδησή μας ότι αυτά τα θαυμάσια πλάσματα ανέκαθεν πρόσφεραν τον εαυτό τους στον άνθρωπο, όμως σε μια στιγμή σαν αυτή που κανείς αγγίζει τους σιδερένιους κρίκους στον τοίχο στον οποίο δένονταν ή τις χτιστές ταΐστρες στον χώρο που ξαπόσταιναν, η επίγνωση της χρήσης τους από τον άνθρωπο γίνεται απτή.
Χρησιμοποιούνταν σαν ζωντανά εργαλεία στις καθημερινές ανάγκες του ανθρώπου: μετακινήσεις και μεταναστεύσεις. Όργωμα της γης, για να ‘χει ο άνθρωπος τροφή και προϊόντα να πουλήσει. Κυνήγι και αγωνίσματα, για να θρέψει την περηφάνια του. Θυσιάζονταν στο πεδίο της μάχης, τον ακολουθούσαν στον θάνατο. Κι ακόμα παραπέρα, τον συντρόφευαν και στο επέκεινα. Τόσες ταφές έχουν βρεθεί με άλογα. Ακόμα κι αν δεν ήταν η ώρα τους να φύγουν, έπρεπε να θυσιαστούν για να τιμήσουν κάποιον σημαντικό νεκρό και να εμπλουτίσουν την ταφή του, σαν κτερίσματα κι αυτά.
Κάποια άλογα είχαν ονόματα τα οποία έμειναν στην ιστορία, γιατί ήταν σύντροφοι με πρόσωπο. Στο ψηφιδωτό που εκτίθεται στο Βυζαντινό Μουσείο Αργολίδας απεικονίζονται τα τέσσερα άλογα ενός άρματος σε μια στιγμή θριάμβου. Τα ονόματά τους περιλαμβάνονται στο περίτεχνο έργο, ως φόρος τιμής, ως μνεία. Θα καλπάζουν αιώνια σαν τα ανώνυμα άλογα της ζωφόρου του Παρθενώνα.
Σε μια στιγμή γαλήνης, κλείστε τα μάτια κι ονειρευτείτε, όπως λέει το παλιό αμερικάνικο νανούρισμα, όλα τα όμορφα άλογα να περνούν από μπροστά σας.