Ως είδος τέχνης, η όπερα, ή «μελόδραμα», αν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε την ελληνική ονομασία της, είναι πληθωρική, ξεπερνά τη ζωή. Η υπερβολή είναι η δεύτερη φύση της και στις πλοκές της τα ανθρώπινα πάθη και τα συναισθήματα μεγεθύνονται, ως ακραίες αντιδράσεις που σπάνια συναντάμε στην πραγματική ζωή. Οι εντυπωσιακοί θάνατοι, συνήθως η αυτοκτονία και οι δολοφονίες, είναι συνώνυμοι με την όπερα, αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της γοητείας της. Το άρθρο αυτό εξετάζει ορισμένες από τις πιο εντυπωσιακές αυτοκτονίες στις δημοφιλέστατες όπερες του Βέρντι, του Πουτσίνι και κάποιων συνθετών που εκπροσωπούν τις σχολές του μπελκάντο και του βερισμού. Αναλύονται τα κίνητρα και οι συνθήκες των επί σκηνής αυτοκτονιών και συγκρίνονται με τις αντίστοιχες αυτοκτονίες των ηρώων και ηρωίδων του γερμανικού ρεπερτορίου, ιδιαίτερα στον Βάγκνερ.