Η ανακοίνωση της Τουρκίας ότι “έργα τέχνης που δεν χρησιμοποιούνται από τα μουσεία μπορεί μετά την παρέλευση ενός έτους να πωληθούν” σοκάρει τους αρχαιολόγους στη γείτονα χώρα και σε όλον τον κόσμο. Αρχαιολόγοι και δημοσιογράφοι, μεταξύ των οποίων και η κ. Μαρία Θερρμού του “Βήματος” μιλούν για “λογική μπακάλη” των τουρκικών κρατικών παραγόντων πολιτισμού, φοβούμενοι ότι αν η επίμαχη πολιτική θα εφαρμοστεί στους γείτονές μας, πολύ σύντομα θα χτυπήσει και τη δική μας πόρτα. 

Πέρα από αυτό όμως, υπάρχει και μια άλλη παράμετρος, πολύ πιο σοβαρή. Αν παρακολουθήσουμε την πολιτική της Τουρκίας στο θέμα των αρχαιοτήτων, η χώρα έχει διακριθεί τον τελευταίο καιρό για τον ηγετικό της ρόλο – και τις επιτυχημένες της προσπάθειες – στο θέμα της διεκδίκησης και επιστροφής αρχαιοτήτων από το εξωτερικό. Αν αυτό δεν αντιφάσκει με τις τελευταίες αποφάσεις περί “πωλήσεων” τότε μπορεί να ερμηνευθεί ως εξής: η αρχαιολογική πολιτική της “γείτονος” εστιάζει στο να φέρνει “σημαντικές αρχαιότητες” στο έδαφός της, εξοβελίζοντας ταυτόχρονα άλλες, που κρίνονται, άγνωστο πως, ως λιγότερο “ενδιαφέρουσες” από τους υπευθύνους των μουσείων της! Αυτό χωρίς να αναφέρουμε ότι διάφορες αρχαιότητες μικρού μεγέθους που με δόξα και τιμή θα εισέρχονταν στην Τουρκία για να αυξήσουν τον αριθμό διαφόρων “επαναπατρισθέντων” μπορεί να φύγουν και πάλι για τις ξένες αγορές, έχοντας τελικά αποφέρει στον γείτονά μας και οικονομικό και πατριωτικό όφελος. 

Αν όμως η αρχαιολογική και μουσειολογική διαδικασία φτάσει να ορίζεται από προπαγανδιστικά εθνικά και οικονομιά οφέλη, δεν γυρνά η αρχαιολογία 200 χρόνια πίσω;