Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του Μεσογειακού φωτός απασχόλησαν πολλούς Ευρωπαίους ζωγράφους του 19ου αιώνα, οι οποίοι προσέγγιζαν τη Μεσόγειο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες με σκοπό να το συναντήσουν και να ζωγραφίσουν τοπία in situ. Ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, για παράδειγμα, σε αναζήτηση του έντονου χρώματος κάτω από το φως του Νότου, πέρασε έναν χρόνο από τη ζωή του στην Αρλ, στην Προβηγκία της Γαλλίας. Εκεί, ζωγράφισε πολλά αγροτικά τοπία λουσμένα στο φως, όπως σοδειές σιταριού, χωράφια και μύλους, αλλά και παραθαλάσσια τοπία από την κοντινή ακτή της Μεσογείου, με βάρκες στη θάλασσα ή στην παραλία. Για τον σύγχρονό του Πολ Σεζάν, η Προβηγκία εκτός από παραθεριστικός προορισμός ήταν και ο τόπος καταγωγής του. Στους πίνακές του με τοπία της περιοχής, αποτυπώνονται οι επιπτώσεις του σκληρού μεσογειακού φωτός στον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε τις επιφάνειες. Οι πινελιές που χρησιμοποιεί ο ζωγράφος έχουν ως αποτέλεσμα μια επιπεδοποίηση της εικόνας, κάτι που μας θυμίζει τις πολύ οικείες παραστάσεις μας από τα μεσημέρια του καλοκαιριού στην Ελλάδα.