Το να βρεθεί κανείς στις Πυραμίδες της Γκίζας, στην Αίγυπτο, είναι όνειρο πολλών, πάρα πολλών, στον πλανήτη. Ίσως το ίδιο ισχυρό με το όνειρο να βρεθεί κάποιον στον Παρθενώνα, ίσως ισχυρότερο. Το μέγεθός τους και η δυσκολία της κατασκευής τους τότε –όπως φαντάζεται ο σημερινός άνθρωπος που έχει στη διάθεσή του εργαλεία και τεχνολογία– κάνουν την έλξη πιο δημοφιλή από αυτή του Ιερού Βράχου της Ακροπόλεως. Θα τολμούσε κανείς να πει ότι είναι μια έλξη για τις μάζες. Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά, να έχεις διαβάσει, να γνωρίζεις συμβολισμούς για να θέλεις να βρεθείς στις Πυραμίδες της Γκίζας.

Όπως και σήμερα, έτσι και παλιά. Την εποχή της αποικιοκρατίας, ίσως λόγω της αίσθησης ασφάλειας που προσέφερε η αποικιοκρατία, οι έχοντες τη δυνατότητα επιδίωκαν να επισκεφθούν τις Πυραμίδες. Ειδικά την εποχή της βασίλισσας Βικτωρίας, η επίσκεψη στις Πυραμίδες ήταν η τρέλα της εποχής.

Το Mashable παρουσιάζει μια σειρά φωτογραφιών –την «επιμελήθηκε» ο Wolfgang Wild– στις οποίες απαθανατίστηκε ο τουρισμός στις Πυραμίδες το διάστημα 1870-1930.

Οι λευκοί –αποικιοκράτες, γιατί ήταν η περίοδος της αποικιοκρατίας– είχαν ελευθερίες τις οποίες ο σημερινός επισκέπτης δεν έχει. Όπως, το να ανεβούν στις Πυραμίδες (σήμερα απαγορεύεται). Να κάνουν πικνίκ και ηλιοθεραπεία σε μία από τις βαθμίδες κάποιας από αυτές, έχοντας ως φόντο τη διπλανή της (σήμερα, αυτό είναι αδιανόητο). Να φωτογραφίσουν από ψηλά τον μικρό –τότε– οικισμό της Γκίζας (σήμερα είναι ολόκληρη πόλη, τα σπίτια φτάνουν σε απόσταση αναπνοής από την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο). Οι κυρίες να ρεμβάζουν, απολαμβάνοντας τον ήλιο να γέρνει πίσω από τη δυτική όχθη του Νείλου.

Δείτε περισσότερες φωτογραφίες εδώ.