Η Επιτροπή Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO αποφάσισε να συμπεριλάβει τα μεταλλεία υδραργύρου της σλοβενικής πόλης Ίντριγια και της ισπανικής πόλης Αλμαντέν στη λίστα των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Χαιρετίζοντας την απόφαση ο υπουργός Παιδείας, Επιστημών, Πολιτισμού και Αθλητισμού της Σλοβενίας, Ζίγκα Τουρκ υπογράμμισε ότι πρόκειται για μεγάλο επίτευγμα της χώρας. «Είναι μία σημαντική αναγνώριση που θα συμβάλει στην προστασία του μοναδικού παραδείγματος βιομηχανικής αρχαιολογίας και στη διαφύλαξη της μνήμης μιας δραστηριότητας που για αιώνες προσδιόρισε την Ίντριγια και τις γύρω περιοχές» υπογράμμισε ο κ. Τουρκ. Στην Ίντριγια η τεχνολογία αναπτύχθηκε βασισμένη στη συνεργασία επιστήμης και οικονομίας και άνοιξε το δρόμο για πολλές εφευρέσεις στον τομέα της εξόρυξης μετάλλων, σημείωσε ο κ. Τουρκ.

Στη συνεδρίαση της Επιτροπής της UNESCO, στην Αγία Πετρούπολη έλαβαν επίσης μέρος η πρέσβειρα της Σλοβενίας στη Ρωσία ‘Αντα Φίλιπ Σλίβνικ, η οποία ευχαρίστησε για την υιοθέτηση της σημαντικής απόφασης και ο δήμαρχος της Ίντριγια Μπόγιαν Σέβερ, ο οποίος σημείωσε ότι μετά από μακρόχρονες προσπάθειες επιτεύχθηκε ο μεγάλος στόχος. Η κοινή υποψηφιότητα της Σλοβενίας και της Ισπανίας εστιάστηκε στην τεχνολογική κληρονομιά που συνδέεται με τα δύο μεταλλεία υδραργύρου στην Ίντριγια και στην Αλμαντέν τα δύο μεγαλύτερα και πιο αντιπροσωπευτικά στον κόσμο.

Η προσπάθεια να συμπεριληφθεί το μεταλλείο της Ίντριγια στη λίστα μνημείων τεχνολογικής κληρονομιάς της UNESCΟ, το οποίο είναι επίσης μνημείο εθνικής σημασίας στη Σλοβενία, ξεκίνησε με πρωτοβουλία της δημοτικής αρχής το 2006. Σε πρώτη φάση η υποψηφιότητα της Σλοβενίας εντάχθηκε στο διηπειρωτικό δρόμο υδραργύρου και αργύρου «Camino Real» στο οποίο είχε συμπεριληφθεί και η περιοχή Χουανκαβελίκα του Περού. Αργότερα η υποψηφιότητα άλλαξε και επιχειρήθηκε από κοινού εκπροσώπηση με το μεταλλείο στην Αλμαντέν και με το μεταλλείο αργύρου στο Σαν Λουίς Ποτόσι του Μεξικό. Όμως στις συνεδριάσεις της Επιτροπής της UNESCO που πραγματοποιήθηκαν στη Σεβίλλη και στη Μπραζίλια δεν στηρίχθηκε επαρκώς.

Όταν το Μεξικό αποχώρησε από το σχέδιο, κατατέθηκε εκ νέου υποψηφιότητα το Φεβρουάριο του 2011.

Αυτή τη φορά κεντρικό σημείο ήταν ο υδράργυρος – οι τεχνολογικές και βιομηχανικές διαδικασίες που βοήθησαν στη διαμόρφωση πολιτισμών, οικονομιών και επέφεραν κοινωνικές αλλαγές.

Το μεταλλείο της Ίντριγια είναι ένα από τα μεγαλύτερα κλειστά μεταλλεία στον κόσμο, καθώς το 13% της παγκόσμιας παραγωγής υδραργύρου προερχόταν από τη συγκεκριμένη περιοχή της Σλοβενίας, στην οποία η εξόρυξή του ήταν η κύρια βιομηχανική δραστηριότητα για πέντε αιώνες. Η πρωτογενής παραγωγή υδραργύρου σταμάτησε το 1994. Όταν ανακοινώθηκε το κλείσιμο του μεταλλείου το 1977 οι κύριοι λόγοι ήταν οι χαμηλές τιμές του υδραργύρου και η μερική εξάντληση των κοιτασμάτων, αλλά αργότερα επικράτησαν οι περιβαλλοντικές ανησυχίες.